Ik heb mezelf nog nooit verteld waarom ik huizen timmer. Er is hout en er zijn regenwolken, iets verderop zijn huizen, daartussenin ben ik en dat vertel ik mij niet. Ik denk niet met mijn handen, ik timmer met mijn handen. Huizen. Ik timmer huizen met mijn handen en vertel mezelf niet waarom. Er zijn mensen die op hun rug in het gras liggen en de zon hun gezicht laten strelen, en precies weten waarom ze op hun rug in het gras liggen en de zon hun gezicht laten strelen. Voor die mensen heb ik een dak. En nog een dak. En een dak.
Een requiem voor de poëzie
Onderstaand artikel verscheen (in iets andere vorm) in De Standaard van 21 maart. Unesco riep 21 maart uit tot Wereldgedichtendag. Volgens...