LITERAIR E-MAGAZINE VOOR NEDERLANDSTALIGE POËZIE

Gedichten

14 jun, 2017
Michelle Brouwer (Leeuwarden, 1991) schrijft gedichten, verhalen en non-fictie. Ze is in 2016 afgestudeerd aan de opleiding Creative Writing (ArtEZ) met een dichtbundel naar aanleiding van de gasbevingen in Groningen. Michelle droeg haar teksten onder andere voor op Lowlands, Onbederf’lijk Vers, Noorderzon en Dichters in de Prinsentuin en publiceerde onder meer in Op Ruwe Planken, De Optimist en het Passionate Platform. Tegenwoordig werkt ze aan een debuutbundel met als concepttitel ‘te lijf’ over het thuisgevoel in een lichaam. Ze is nog op zoek naar een uitgever.
 

zonen van steen

de zonen van steen houden hun moeders
met geweren vast en hun vaders buiten beeld
verdwijnen achter de schilden
die hun gezichten zijn geworden

de zonen van steen slepen
hun broers door het hete zand
en hun zussen op het dak
zijn voor de vijand
geen gevaar

echo!

de moederhand op een voorhoofd
gewassen vingers, troostgezang
van duizend bekende stemmen

rook van zwart vlees en sigaretten
een diepe vaderkuch, een spervuur
van stekend bekende klanken

stenen schieten wild
door sponzige harten

de zonen van steen proberen
de projectielen af te weren
maar absorberen alles

de ontdekking van M.

soms ververst een seizoen zich verkeerd
jonge sla groeit van het zonlicht af de grond in
hagelvachten belemmeren de lammeren
van boomstammen bladderen bladzijden af

aangedreven door M.
de bron van mijn eigen gedachten
en de kracht van mijn eigen dwarse aard
zag ik onlangs pas dat M. een natuurverschijnsel was

een mosnest dat groeit waar het zich geroepen voelt
zich daar om aderen wikkelt en erin wortelt

en ik ben maar een lichaam – niet meer dan dat
ik ben mijn eigen dochter – en daarvan in de war
houd mij in mijn armen vast en knijp te hard

M. is een onmeetbare kracht
een seizoen is een onbedwingbaar gevaarte
ik ben niet meer dan een keuze die is gemaakt

M. is ondanks tegendraadse krachten
een verschijnsel dat in je opgaat en je draagt

barst

er loopt een lijn langs het kozijn
waarin ik het een en ander kwijt kan

een kam, theezakjes, lijsten met getallen
of een van mijn smalle gedachten

ik herken mezelf niet in een rij verdachten
etalagepoppen keren zich van me af

er is één buurman in de straat
die in staat is mij naar huis te slepen

daar is een raam dat als tolk fungeert
een gordijn dat sussend mijn mond toedekt

in het licht dwarrelt een sneeuwsterrenstelsel
door de hoekige schaduwen sluipt de tocht

ik duw mijn lichaam tegen het kozijn
leg een hand in mijn huis
en voel het kloppen

het een en het ander

ik vind mezelf even mooi als het geluid van een glas
dat over een houten tafel naar je toe geschoven wordt

even mooi als hoe je bovenbenen voelen bij thuiskomst
als je hebt gewandeld en het buiten rond het vriespunt is

even mooi als je neus in een kledingstuk steken
dat je op zolder bewaarde voor het juiste moment

even mooi als een mond vol Skittles tot het niet meer past
en het kleurenmengsel dat je uitspuugt in een servet

nee, even mooi als de eerste wintersneeuw zien vallen
over een gladde sneeuwweg lopen en wegzakken

met natte sokken over de deurmat wrijven
de tocht onder de deur naar je voelen grijpen

Met dit gedicht haalde Michelle een gedeelde derde/vierde plaats in de tweede ronde van de Meander Dichtersprijs 2017.

     Andere berichten

Annemie Deckmyn

Annemie Deckmyn (Gent, 1955). Zij studeerde Sociale Verpleegkunde en volgde aansluitend een lerarenopleiding. Na een korte verkenning van...

Elise Vos

Elise Vos (°1984) is slavist en dichter. Haar gedichten worden gekenmerkt door vrouwelijkheid, folkloristische elementen en een...

Kinderpoëzie (III)

Kinderpoëzie (III)

‘Waarom leest iemand geen gedichten? Omdat iedereen (en die iedereen heeft nooit gedichten gelezen) zegt dat gedichten moeilijk zijn, dat...