Taal vormt voor Pol Bracke de rode draad doorheen zijn loopbaan. Stapsgewijs eiste de poëzie een plaatsje op, al bleef die tot nog toe binnenskamers. Zijn gedichten zijn observaties in mild melancholische toon met een originele woordkeus en onvoorspelbare inhoud. Binnenrijm dat je bijblijft en je in schuinte achterna hijgt, beter kan het niet.
Marc Bruynseraede bespreekt ‘Warhoofds leerdichten 2’ van Alain Delmotte: ‘Stilte en Licht hebben zovele dichters en beeldende kunstenaars vóór Delmotte reeds geïnspireerd. Zijn bespiegelingen brengen ons naar de diepten van introspectie, naar de onderliggende lagen van ons denken, voorbij alle materiële en futiele beslommeringen des levens. Ik denk dat het het diepzinnigste is wat Alain Delmotte reeds geschreven heeft.’
Recensie van de bundel In tongen spreken van H.C. ten Berge (Paul Roelofsen)
Liefde voor de taal, liefde voor Haarlem, een relatief nieuw perspectief, het was bij elkaar genoeg om Insayno tot stadsdichter van Haarlem te benoemen. Heel even leek het erop dat het ook voldoende was om hem te handhaven, ‘een tweede kans te geven’. Al gauw bleek dat toch niet zo te zijn. Jan Loogman vraagt zich af of dit niet anders had gekund?
De poëtische ontdekkingsreiziger Sacha Landkroon deelt met ons het actueelste dat hij te bieden heeft. Een beetje schrijnend, beetje schurend, doordacht romantisch. Het gros van zijn wereldreizen speelt zich af in de veilige omgeving van zijn eigen denkhoofd. Als daar maar geen poëzie van komt, zeggen ze dan. Nou toch wel! Verwondering blijft altijd het toverwoord.