Columnist Jan Loogman schrijft dit keer over het stadsdichterschap en gaat op reis naar Zutphen. Een stadsdichter zingt niet alleen lof over de woonstede maar belicht een bepaalde plek of gebeurtenis en nodigt de mensen uit dingen (anders) te gaan zien. Op deze manier verbindt de stadsdichter inwoners en bezoekers, heden en verleden, trots en schaamte en de wereld binnen de stad met die daarbuiten. Een stadsdichter is een dichter is een kunstenaar.
In deze nieuwe serie “favorieten van Meandermedewerkers” presenteert Inge Boulonois als eerste haar drie lievelingsgedichten. Zij koos voor werk van de dichters Hagar Peeters, Wiljan van den Akker en Maja Panajotova.
Het lezen en schrijven van poëzie ordent nog steeds de gedachten van Laura Tack op de meest vrije manier; dat deed het van jongs af aan. De lenigheid van taal groeit mee met de complexe menselijke gevoelens, geen enkele wetenschappelijke analysedrang kan ze bedwingen. Haar gevoeligheid voor de diverse indrukken bedwingt ze in haar gedichten als een tuinman die zorgvuldig de bomen snoeit.
‘Echo’s uit dagboeken vol herhaling’, ‘stemmen’ maar ook de stilte van de winterakkers in het sneeuwlandschap, daartussen beweegt dichter Aly Freije zich behoedzaam. Uiteindelijk ‘stollen de zinnen in de nacht tot ijs’ maar niet voordat wij ze ook gehoord hebben. In haar taal de zorg voor het bestaan, de natuur, de bewoners en het milieu.
Recensie van de bundel De mensheid / Wereldwee / De laatste / Wachten van August Stramm (Paul Roelofsen)