Het is opvallend, in hoeveel van de vroege Klassiekers een kind voorkomt. ‘Het kind dat wij waren’ is één van de bekendste gedichten van E. du Perron, en lijkt een mooi voorbeeld van een Petrarcaans sonnet. Pim Heuvel laat zien, dat de dichter zich bij deze vorm toch de nodige vrijheden veroorlooft.
Het gedicht ‘Bekentenis’ ademt een sfeer van terugkijken. Hans Warren was bijna 80 toen Elly Woltjes deze Klassieker schreef – hij zou een paar maanden later overlijden. Maar schijn bedriegt: ondanks de gedragen toon is ‘Bekentenis’ terug te vinden in Warrens eerste bundel, die verscheen toen hij pas 24 jaar was.
Het gedicht ‘Verzoendag’, dat Gerrit Achterberg in 1949 publiceerde, staat bol van Bijbelse connotaties, die voor de schrijver en zijn tijdgenoten nog vanzelfsprekend waren. Joop Leibbrand gaat in deze relatieve lange bespreking diep in op de Bijbelse achtergronden: “In laatste instantie blijkt Verzoendag de neerslag van een mystieke ervaring te zijn.”
‘De nachtegalen’ van J.C. Bloem behoort met vier regels tot zijn kortste gedichten. Pim Heuvel laat zien, dat het zeker geen niemendalletje is. ‘De nachtegalen’ is een gedicht dat verhaalt van verlangen – misschien wel de centrale thematiek in Bloems werk.
Het gedicht ‘Het kind’ van Hanny Michaelis ademt een existentialistisch levensgevoel dat gekleurd is door de Tweede Wereldoorlog, die bij het schrijven van het gedicht nog vers in de herinnering lag. In een droombeeld ziet de dichteres het kind dat de ‘wij’ uit het gedicht nooit zullen bezitten, spelen in de zon. Een analyse door Elly Woltjes en Joop Leibbrand.