Auteursarchief: Eric van Loo

‘De schrijver is een alleenstaande moeder’ van Hagar Peeters is het fors uitgevallen ‘eerste deel van een trilogie waarin ze de verhouding tussen schrijverschap en alleenstaand moederschap onderzoekt’, zo belooft ons de flaptekst. Eric van Loo las een sterk afwisselende bundel, waarin de verhouding tussen schrijverschap en alleenstaand moederschap slechts zijdelings aan bod komt. De liefhebber kan zijn hart ophalen (of haar hart openhalen) aan grillige, associatieve, vermeend biografische en incidenteel lyrische gedichten.

Galina Rymboe geldt als één van de belangrijkste jonge Russische dichters. Pieter Boulogne vertaalde haar bundel ‘tijd van de aarde’. Rymboe schrijft over ‘een wereld die haar ideologische glans heeft verloren, een wereld van vervreemding en ontheemding waarin we stamelend een plaats moeten innemen’, aldus Kamiel Choi. Gedichten die volgens de recensent gebukt gaan onder een overvloed van eclectische beelden, en daardoor niet echt beklijven.

De tweede bundel van Shari Van Goethem heeft een lieflijke titel: ‘Tere stengels’. Recensent Eric van Loo trof echter weinig lieflijke gedichten aan. Rauwe teksten, soms experimenteel en uitdagend van vorm, waarbij het moederschap en de worsteling die het leven soms kan zijn een belangrijke plaats innemen. Teksten die onder de huid kruipen, maar die ook veel te raden overlaten.

Maar liefst vier generaties vrouwen figureren in de nieuwe bundel van Ellen Deckwitz. Het verhaal van de dichter, die afgelopen zomer ook bij de Indië-herdenking dit jaar sprak, heeft veel aandacht gekregen. In ‘Hogere natuurkunde’ voert Deckwitz de lezer langs verzwegen kampervaringen, die een generatie later nog niets aan kracht hebben ingeboet. Johan Reijmerink: “Ze heeft in deze bundel de ontkiemende stilte in al haar gelaagdheid aansprekend tot leven weten te wekken.”