In de debuutbundel ‘Taboe’ van Judith Omtzigt ontdekt recensent Paul Roelofsen prachtige, geserreerde verzen: ‘Wat in alle gedichten opvalt, is de puurheid ervan: nauwelijks adjectieven, geen ingewikkelde zinsconstructies en een sobere interpunctie. Ze is een perfectionist, ze weegt elk woord en construeert met grote precisie haar gedichten, wat nieuwsgierig maakt naar wat er zou ontstaan als ze de teugels zou laten vieren.’
De nieuwste bundel van Thomas Möhlmann, ‘Dankbaar lichaam’, overtuigt volgens recensent Peter Vermaat niet, ook al is het ‘een bundel over Liefde met een grote L in Taal met een grote T door een Dichter met een grote D.’ Volgens Vermaat is het belangrijkste bezwaar tegen deze bundel dat hij lijdt aan overcompositie. ‘Het wordt een plaatje waarin je, wanneer je de verborgen vorm eenmaal ontdekt hebt, nooit meer iets anders zult kunnen zien.’
‘Morgen kan het allemaal anders zijn’ is de tweede bundel van Wietse Hummel. Na een eerste bundel in eigen beheer uitgebracht te hebben, lijkt Hummel nu het officiële podium te betreden en daar hoort hij volgens recensent Maurice Broere ook thuis. ‘Hij vertoont gerijpt dichterschap, al moet hij misschien nog de neiging bedwingen ‘echt’ te dichten.’
Hans Puper vraagt zich in zijn recensie over ‘Chinatown’ van Ronelda S. Kamfer af of ‘een oudere witte man van het noordelijk halfrond een recensie [mag] schrijven over een bundel van een betrekkelijk jonge zwarte vrouw van het zuidelijk halfrond’. Hij vindt van wel. Sterker nog: wie dat anders ziet, snapt niets van literatuur.
Recensent Hettie Marzak bespreekt de bundel ‘Ik schrijf omdat ik een toeval ben’ van de Chinese dichter Jidi Majia, samengesteld en vertaald door Silvia Marijnissen. ‘Een bundel met vrij eenvoudige gedichten, zonder veel stijlfiguren, maar fris en sprankelend als een bergstroom die ontspringt uit een eeuwenoude bron, die een ander, maar niet minder weids poëtisch uitzicht biedt dan we gewend zijn.’