In de bundel ‘Als het nu eens zo is…’ heeft Henk Kroese, voormalig predikant, honderd gedichten verzameld die voor hem allemaal met God te maken hebben en met het geloof en zijn worsteling daarmee. Kroese heeft uit een groot bereik geput, maar toch is de keuze op sommige punten beperkt en daarmee vooral persoonlijk. Recensent Hettie Marzak noemt het geen bundel voor ongelovigen en vindt het allemaal ‘nogal braaf en blijmoedig en stichtelijk.’
Maurice Broere mist in de debuutbundel van Ferdi Karto, ‘Het Firmament Tussendoor’, de nodige leestekens die de bundel leesbaarder zouden maken. Ook lijken een aantal grammaticale keuzes en constructies eerder voor verwarring dan voor leesbaarheid en schoonheid te zorgen. ‘Karto levert met dit debuut een bundel af waarin allerlei moois te vinden is, maar waarin ook nog wel wat te verbeteren valt. Natuurlijk kan een dichter ervoor kiezen zich vrij van conventies te bewegen en veel dichters doen dat met prachtig gevolg. Helaas werkt het in deze bundel niet.’
‘’Siel Verhanneman geeft in haar bundel ‘Wat nu met het licht dat binnenvalt’ een stem aan haar rouwarbeid over het overlijden van haar vader en zuster, en het hervinden van zichzelf’’, aldus recensent Johan Reijmerink. Hij leest een dichter die haar innerlijk beleven tracht te verbinden aan de sociaal-maatschappelijke omgeving waarin ze leeft, waarbij de dood een zichtbaar gegeven en een sociaal gebeuren mag zijn. ‘’Verstaanbare en gelaagde poëzie die en metaforisch kracht bezit en bovenal een invoelbaar en lichtgeven inzicht in gedane rouwarbeid biedt.’’
Marc Eyck vindt in de nieuwe bundel van René van Loenen, ‘Surplace’, gedichten die vertraging gebruiken om poëtisch voordeel te behalen. Hoewel Van Loenens taalgebruik in vorige bundels ook wel geduid werd als eendimensionaal, lijkt de dichter zich met deze bundel te revancheren. Het taalgebruik in deze bundel is eenvoudig en transparant, en roept op deze manier herkenning op. Toch mist de recensent ‘de worsteling met de mooi beschreven ervaringen of overdenkingen. De gedichten schuren niet, gaan je niet onder de huid zitten.’
In de bundel ‘Een engel aan de deur’ van Aly Freije vindt recensent Marc Bruynseraede ‘gedichten die zwanger zijn van verdriet, gemis en rouw’. De briljante formulering: ‘Stilte steekt als een zeurende pijn’ die Bruynseraede leest in het openingsgedicht ‘wekt de indruk dat we hier met een dichteres van formaat te maken hebben, die weet hoe ze met taal kan omgaan.’ Met een taal die rijk is aan verbeelding schrijft ze gedichten ‘die zich allen in de sfeer van introspectie en het ontstijgen van het aardse tranendal bevinden.’