Monique Leferink op Reinink was jarenlang werkzaam als psychotherapeut, nu vooral als supervisor, docent en bestuurslid van haar beroepsvereniging. Daarnaast neemt zij deel aan het Support Ukraine Initiative, waarbinnen zij Oekraïense collega’s ondersteunt.
Zij volgde een cursus poëzie schrijven aan de Schrijversvakschool Amsterdam en droeg zij met haar werk ondermeer bij aan Beeldgedichten -in-stadhuis ism Lia Kok, beeldend kunstenaar en aan de foto-expositie Wereldbeelden. In 2021 en 2022 verschenen zowel haar poëzie als een interview met haar in Meander. Gedichten van haar werden bekroond of genomineerd.
Zij volgde een cursus poëzie schrijven aan de Schrijversvakschool Amsterdam en droeg zij met haar werk ondermeer bij aan Beeldgedichten -in-stadhuis ism Lia Kok, beeldend kunstenaar en aan de foto-expositie Wereldbeelden. In 2021 en 2022 verschenen zowel haar poëzie als een interview met haar in Meander. Gedichten van haar werden bekroond of genomineerd.
# mam
–
Het meisje draagt een blauwe babydoll en zet haar zonnebril op. Zij wacht op een verhaal
dat niet komt. Soms stapt de moeder over haar heen, goed gekleed als altijd. Hoe zij de
moeder het zand uitgraaft, schepje voor schepje, de moeder verroert zich niet.
–
Het bleke hoofd van de moeder rust op de gebarsten aarde. Het meisje schildert een vrouw
van licht, terwijl de moeder op de thuiskomst van haar dronken vader wacht. Samen kijken
ze uit over de rivier, de moeder in de poppenwagen van het meisje.
–
De kern is koud en brandt als ijs. Hoop schept vluchtroutes. Houd je schuil zolang je kan,
houd je adem in, tel langer dan tien. Voor de moeder loopt het meisje op al haar tenen,
oefent etudes van Czerny tot zij in tranen in de kelder staat, waar de moeder de natte was
uitwringt.
–
De moeder zit in haar groene jurk op een stoel midden in de keuken. Het meisje houdt een
spiegel omhoog om de zon te laten weerkaatsen in het gezicht van de moeder. Hoe de
moeder zwijgt, terwijl vallicht de kamer breekt.
–
De stilte ligt als een naald in de helblauwe schort van de hemel. Uit de naden van de tijd
kruipen een trein, geweld en verlatenheid, daarover spreekt men niet. Boven haar
gevouwen handen vielen de dromen van de moeder een voor een uiteen.
–
Het meisje legt de beelden van de moeder naast elkaar in de tuin. Kijk, de moeder danst in
de schaduw, een enveloppe in haar hand. Wie je bent staat geschreven in het leven van
anderen.
–
Licht danst in het stof op de tafel. Het meisje trekt de moeder uit de schaduw, dan zichzelf,
maar voor de zon is het te ver. Het levenloze lichaam van de moeder ligt stijf onder het witte
laken. Wat ontbrak gaat nooit verloren.
–
–
–
–
–
uit de serie ‘mama’
© Aneta Grzeszykowska
–
Het meisje draagt een blauwe babydoll en zet haar zonnebril op. Zij wacht op een verhaal
dat niet komt. Soms stapt de moeder over haar heen, goed gekleed als altijd. Hoe zij de
moeder het zand uitgraaft, schepje voor schepje, de moeder verroert zich niet.
–
Het bleke hoofd van de moeder rust op de gebarsten aarde. Het meisje schildert een vrouw
van licht, terwijl de moeder op de thuiskomst van haar dronken vader wacht. Samen kijken
ze uit over de rivier, de moeder in de poppenwagen van het meisje.
–
De kern is koud en brandt als ijs. Hoop schept vluchtroutes. Houd je schuil zolang je kan,
houd je adem in, tel langer dan tien. Voor de moeder loopt het meisje op al haar tenen,
oefent etudes van Czerny tot zij in tranen in de kelder staat, waar de moeder de natte was
uitwringt.
–
De moeder zit in haar groene jurk op een stoel midden in de keuken. Het meisje houdt een
spiegel omhoog om de zon te laten weerkaatsen in het gezicht van de moeder. Hoe de
moeder zwijgt, terwijl vallicht de kamer breekt.
–
De stilte ligt als een naald in de helblauwe schort van de hemel. Uit de naden van de tijd
kruipen een trein, geweld en verlatenheid, daarover spreekt men niet. Boven haar
gevouwen handen vielen de dromen van de moeder een voor een uiteen.
–
Het meisje legt de beelden van de moeder naast elkaar in de tuin. Kijk, de moeder danst in
de schaduw, een enveloppe in haar hand. Wie je bent staat geschreven in het leven van
anderen.
–
Licht danst in het stof op de tafel. Het meisje trekt de moeder uit de schaduw, dan zichzelf,
maar voor de zon is het te ver. Het levenloze lichaam van de moeder ligt stijf onder het witte
laken. Wat ontbrak gaat nooit verloren.
–
–
–
–
–
uit de serie ‘mama’
© Aneta Grzeszykowska
