Karel Wasch (1951) publiceerde acht bundels poëzie. Uitgeverij In de Knipscheer gaf de laatste twee bundels uit waaronder in 2021 Toen dichters over engelen droomden, gedichten met een vleugje wanhoop.
Wasch schreef ook biografieën o.a. over Jack Kerouac, Dylan Thomas en over zijn grootvader. Naast een drukke baan was hij hoofdredacteur van drie literaire bladen en recenseert hij voor De Leestafel. Voor Meander schreef hij columns.
Zijn roman De belegering van de jonker gaat over de jaren ’60 en speelt in Amsterdam.
Tegelijkertijd
–
Een volle maan streelt ‘t
zand tot het verzilvert,
maar de zon gaat alleen
onder.
–
Terwijl ik op je wacht
slaat een klok meewarig
in het schemerduister.
–
Jouw lippen zochten de mijne.
Van welke God mocht dat zo zijn?
–
Een teer meisje -verderop-
zoekt prevelend haar geliefde.
Kom gouden roos, kom toch!
Terwijl inbrekers door de muur
breken.
–
Een kalfje wordt geboren en
de vorsten en grootviziers van deze
aarde blijven liegen en
bedriegen, maar de bevolking slaapt
door de leugens heen.
–
En dit alles:
tegelijkertijd.
–
Een volle maan streelt ‘t
zand tot het verzilvert,
maar de zon gaat alleen
onder.
–
Terwijl ik op je wacht
slaat een klok meewarig
in het schemerduister.
–
Jouw lippen zochten de mijne.
Van welke God mocht dat zo zijn?
–
Een teer meisje -verderop-
zoekt prevelend haar geliefde.
Kom gouden roos, kom toch!
Terwijl inbrekers door de muur
breken.
–
Een kalfje wordt geboren en
de vorsten en grootviziers van deze
aarde blijven liegen en
bedriegen, maar de bevolking slaapt
door de leugens heen.
–
En dit alles:
tegelijkertijd.
Sterrenbeeld
–
Ik overwoog haar snel
te kussen, vast te pakken
en naar mij toe te trekken
maar ik durfde niet.
Wat ik werkelijk wilde was
haar op de lippen kussen,
haar oogleden likken, de
punt van mijn tong in de roze
spiraalvormige
gangen van haar oor
steken, haar nek kussen.
–
Ik verbaasde mij over
mezelf, over Claudia,
–
over wie wij waren.
–
Het was alsof uit
de sterrenlucht een God
naar beneden reikte, ons
–
optilde, in zijn hand bekeek
–
om daarna een nieuw
sterrenbeeld van ons aan
de hemel neer te zetten.
–
Neemt iemand Claudia, als ik
dood ben, net zo waar
zoals ik dat nu doe?
–
Onmogelijk!!
–
Ik overwoog haar snel
te kussen, vast te pakken
en naar mij toe te trekken
maar ik durfde niet.
Wat ik werkelijk wilde was
haar op de lippen kussen,
haar oogleden likken, de
punt van mijn tong in de roze
spiraalvormige
gangen van haar oor
steken, haar nek kussen.
–
Ik verbaasde mij over
mezelf, over Claudia,
–
over wie wij waren.
–
Het was alsof uit
de sterrenlucht een God
naar beneden reikte, ons
–
optilde, in zijn hand bekeek
–
om daarna een nieuw
sterrenbeeld van ons aan
de hemel neer te zetten.
–
Neemt iemand Claudia, als ik
dood ben, net zo waar
zoals ik dat nu doe?
–
Onmogelijk!!
Tuin
–
En toen we liepen langs randen van
ons koninkrijk, schreven we
woordenstroom in inktgroen over zoveel
rijkdom, opgeslagen in onbuigzame
stengel of zwevend op waterspiegel
van de kleine vijver, langs waterleliebladen.
We lazen boodschap en geheimschrift
tussen bruinblad en aardezwaarte
toen de zon gewassen werd tot karmijnrood.
–
Wellicht was het verdriet, daarover
later, bij vuren van wat restte
in de kille avond.
–
En toen we liepen langs randen van
ons koninkrijk, schreven we
woordenstroom in inktgroen over zoveel
rijkdom, opgeslagen in onbuigzame
stengel of zwevend op waterspiegel
van de kleine vijver, langs waterleliebladen.
We lazen boodschap en geheimschrift
tussen bruinblad en aardezwaarte
toen de zon gewassen werd tot karmijnrood.
–
Wellicht was het verdriet, daarover
later, bij vuren van wat restte
in de kille avond.
