Schrijven is voor Ann Van Dessel een levensnoodzakelijke behoefte, net als eten, drinken, slapen, tekenen en in haar eentje in de natuur wandelen. Wanneer ze over iets schrijft bestaat er al een zekere afstand tot het gebeuren en het onderwerp. ‘Tijd’ ervaart ze als noodzakelijk om te kunnen schrijven. De emotie moet bij de lezer liggen, niet in het gedicht.