Meandermagazine

In zijn hangmat las Jeroen van Wijk afgelopen zomer de bloemlezing ‘De tuin ben jij’, samengesteld door Daan Kloosterhuis. Over deze tuinpoëzie, geschreven door grote dichters, zegt Van Wijk: ‘De tuin is een plek die voortdurend verandert, waar planten komen en gaan. Een cyclus van het leven. En wij, de mens, zijn niets anders dan dat. Een tuin.'

Hans Franse herlas het boek van Carlo Levi met de fascinerende titel: 'Christo si è fermata a Eboli' (Christus kwam niet verder dan Eboli), dat het dehumane van het fascisme weergeeft. Het is één van die boeken, waardoor je niet alleen zicht krijgt op wat fascisme was en is, maar waardoor je vooral voelt wat het voor hen die het bewind aan den lijve meemaken betekent.

Yke Schotanus buigt zich met veel plezier over 'Goede morgen? Hemelse mevrouw Ping' van F. Harmsen van Beek (1927 - 2009). Het wonderlijke gedicht stond in haar spraakmakende debuutbundel uit 1965.

Ali Şerik omschrijft ‘Het overschot’ van Annemarie Estor als ‘de ravage die de mens aanricht’. Over haar schrijfstijl zegt hij: ‘De regels lezen vloeiend, zonder te haperen, maar onthullen hun geheimen niet meteen. De zorgvuldig gekozen woorden voelen verfijnd aan, alsof ze langzaam zijn gemalen in de molen van de dichter. Ze smelten op de tong. Maar soms smaken ze naar bitterheid, naar de dorre bladeren van een vijgenboom.’

Bauke Vermaas heeft een sterke hang naar logica en symmetrie in poëzie, en eigenlijk in alle teksten. Bij haar wielerpoëzie speelt nog een andere vorm van balanceren: het formaat van berichten op Instagram. De vorm waarin ze zou willen publiceren is ze aan het scherpstellen maar waar het steeds om gaat is met mooie woorden iets te laten zien, of liever te laten voelen.

Anneruth Wibaut vindt het jammer dat de klaagzang van een minnares, die denkt dat haar minnaar haar tweelingziel is, het enige onderwerp is in de bundel ‘we tellen ons in kamernummers’ van Monique Bol: ‘In telkens ongeveer dezelfde woorden wordt ook telkens ongeveer dezelfde situatie beschreven. Zelden schuurt het of schrijnt het, terwijl het toch een pijnlijk onderwerp is, het eenzame verlangen naar die wederhelft, of tweelingziel.’