Meandermagazine

Dertig kersen op de taart van ons dertigjarig bestaan. Wat zijn jouw twee favoriete bundels van de laatste dertig jaar? Het lijkt een onmogelijke opdracht om die vraag te beantwoorden, maar onze recensenten gingen de uitdaging aan. We stoffen dertig bundels af die een grote indruk hebben achtergelaten en uitnodigen tot herlezen. Een eerste favoriet van Hettie Marzak en Hans Franse.

Om de nieuwe bundel van Elma van Haren te doorgronden is concentratie vereist. ‘Uit de klatergouden boot gevallen’ vertelt het liefdesverhaal van twee vrouwen in acht stemmen. Ivan Sacharov merkt op dat het een vernuftig samengestelde, feministisch getinte bundel is. Hij vraagt zich af of de twee vrouwenfiguren misschien één persoon zijn, en ook waarom het ‘mannelijke’ het moet ontgelden. Een longread.

De debuutbundel van Auke Leistra moest er echt komen, de thematiek liet zich niet eindeloos verdringen en vormde een uiteindelijk onontkoombaar geheel. Pogingen om grip te krijgen, maar het is voor hem ook gewoon ‘een stukje communicatie’. En een gedicht blijft toch een mooi, kort, en als het goed is krachtig medium om die materie aan te pakken.

’Alle fonteinen’, het debuut van Vincent Van Meenen, is een zeer persoonlijke bundel. De dichter richt zich tot zijn aan alcohol verslaafde moeder, die hem liefde ontzegt. De harde realiteit is vervlochten met een surreële wereld. De strijd tussen afkeer en liefde voor zijn moeder is het overkoepelende thema. Een beeldrijke, intrigerende bundel. Een recensie van Janine Jongsma.

Deze niet doorsnee-gedichten vermengen het persoonlijke, verbreden het tot een maatschappelijk perspectief. In een soms dreigende sfeer komen haast terloops heftige dingen voorbij en toch voel je en deel je het mededogen van de dichter zoals je het ambivalente van ‘vooruitgang’ proeft, de kloof tussen generaties, de tijd die voorbij is, de duidelijkheid toen. En elk gedicht eindigt sterk!

In de bundel ‘Hazenklop’ van Hanneke van Eijken, valt het Johan Reijmerink op hoezeer zij in verschillende gedichten toont hoe kwetsbaar we zijn in het vormgeven van ons leven. Volgens hem is de bedreigde hang naar de lichtheid van het bestaan de grondtoon van deze bundel. Hij concludeert: ‘Al met al heeft Van Eijken een intrigerende bundel geschreven, eigenzinnig en fris van toon.’