Meandermagazine

In ‘De Blob’ borduurt Anouk Smies verder op de gelijknamige film over een levend wezen met een amorfe substantie dat zich voedt met andere organismen. Anneruth Wibaut zegt: ‘Nee, het zijn niet de gevoelens, groot of klein, die de gedichten van Smies kenmerken, veeleer beelden, vaak barok of in bizarre combinaties. Ze lezen daardoor als het script voor onthutsende tekenfilms met een komische toets.’

Han Ruijgrok wil zoveel mogelijk zeggen met zo weinig mogelijk woorden. Wakker liggen betekent zijn tijd beter gebruiken door na te denken, en als hij geluk heeft vallen hem regels in voor een nieuw gedicht. Hij ervaart dat als een prettige werkwijze. Het vervolmaken vindt dan gewoon overdag plaats in de weken, soms maanden, erna. Pierre Kemp en Elly de Waard hebben hem beïnvloed.

In de tweede bundel ‘Brooddoosomhelzing’ van Mahlu Mertens liggen de thema’s op het persoonlijke en maatschappelijke vlak in beeldende taal. In de persoonlijke gedichten kan Taco van Peijpe zich goed vinden, maar het is moeilijk een maatschappijkritische boodschap poëtisch te verwoorden. Toch luidt zijn eindconclusie dat Mertens een verrassende bundel schreef die opengaat als een poëtisch theater van sprekende beelden.

Als iemand ons kan vertellen ‘hoe de lente opnieuw hetzelfde / en niets hetzelfde, hoe de jaren als een draaiend blad / wij de bloesem op het pad’ zijn, is het deze dichter, die ‘de beweging van het draaiend blad’ beschrijft en dat we het weer gered hebben ‘dwars door de kou met handen vol lucht en licht’.

Peter Vermaat bespreekt ‘Verzamelde gedichten’ van Hanny Michaelis: ‘Ondanks haar ogenschijnlijk rechtstreeks en onversierd taalgebruik, laat Michaelis in haar gedichten nooit het achterste van haar tong of de bodem van haar ziel zien. Je kunt je afvragen of dat in retrospectief überhaupt mogelijk is: inmiddels weten we voldoende van de verwoestende werking op de geest die (oorlogs)trauma’s hebben.’

Het beeld ‘Graf van de onbekende Kunstenaar’, een liggende leeuw als ode aan de vergeten makers, dat op de Verbeeldingsroute in Terneuzen staat, doet Rogier de Jong oproepen tot ‘brullend op te staan, zijn manen te schudden en zich alsnog te storten op zijn enige prooi in het leven: die van het scheppen. Lang leve de kunstenaar! Lang leve de kunst!’