Peter J.R. Vermaat las de bundel ‘Nederzettingen’ van Bert Bevers. Hij heeft bewondering voor de compositie van de eerste reeks gedichten en de taal is klankrijk. Maar: ‘Poëzie moet, om tot steeds weer tot herlezen uit te nodigen, ofwel een zekere raadselachtigheid hebben, die je door die herlezing steeds dichter op de hielen lijkt te komen (…), ofwel een kwaliteit in taal die het gedicht tot een gezochte omgeving maakt (…). In deze bundel heeft uitsluitend de eerste afdeling een blijvende aantrekkingskracht voor mij. Ten aanzien van de tweede helft blijft het vooralsnog bij nieuwsgierigheid.

Maurice Broere over ‘Tegen het vergeten en voor de behoedzaamheid’ van Alja Spaan: ‘Ze neemt ons mee in haar wereld en gunt ons een ruime, intieme inkijk soms op het erotische af, maar nooit scabreus, altijd met ruimte voor de lezer om een eigen invulling te geven. Universele gevoelens en waarnemingen zijn origineel verwoord. Een van de betere bundels die ik in 2018 heb mogen inzien.

Het schrijven van sonnetten lijkt voor Onno-Sven Tromp een bijzonder serieuze aangelegenheid. Wat beweegt een eigentijdse dichter ertoe zich zo te beperken? En leidt deze beperking tot meesterschap? De dichter is vaak op zoek naar gemoedsrust, het gedicht blijkt een oase. Eric van Loo las ‘Een euro of een groet’ met plezier en moest soms hardop lachen om bepaalde wendingen. Al vreest hij ook, dat sprake kan zijn van onbedoelde humor.

Laura Demelza Bosma las ‘Mijn oma is kwijt …’ van Peter Theunynck (poëzie) en Lies Van Gasse (illustraties), ‘een (voor)leesboek over dementie voor jong en oud’. Het is mooi om te zien hoe Theunynck de empathie van de lezer opwekt en Lies Van Gasse met haar tekeningen een geheel eigen verhaal vertelt. Laura vindt het ‘boekje een fascinerend geheel dat, hoewel er veel verteld en geïllustreerd wordt en ook zeker leerzaam te noemen is, toch ruimte overlaat voor de verbeelding.’

Romain John van de Maele las de debuutbundel ‘Niet alles is orewoet & waarheid’ van Leen Pil, die geen genoegen neemt met gebaande wegen. ‘Orewoet’ is volgens het Middelnederlands Woordenboek ‘ekstase, geestelijke opwinding, euforie, drift’, maar dat dekt het begrip niet geheel. Van de Maele: ‘De zorgvuldige lezing van de soms enigmatische gedichten heeft me niet dichter bij een adequate interpretatie van de titel gebracht. Ik vermoed dat de lezer uit de bundel eigen waarheden mag destilleren en dat een aantal gedichten geen euforie hoeft uit te lokken (…)’.

De eerste papieren publicatie van Laurens Jz. Coster mag er zijn. De veertien laatste bijdragen uit ‘Een geschiedenis van het Nederlands aan de hand van 196 sonnetten’, het project waarmee Marc van Oostendorp de afgelopen drie jaar het 450-jarige bestaan van het Nederlandse sonnet luister bijzette. Eric van Loo luisterde aandachtig naar het verrassende werk van veertien Nederlandse en Vlaamse dichters. Het sonnet blijkt springlevend, ‘juist door je niet aan alle regels te houden.’

De bundel ‘Zijnsvariaties Verbovelden. Late gedichten van Sybren Polet’ verscheen drie jaar na zijn overlijden. Herbert Mouwen: ‘Het proces van het schrijven is letterlijk zichtbaar in de bundel en kan al lezende niet genegeerd worden. Op de linker pagina’s staan de handgeschreven gedichten in de eindversie, op de rechter dezelfde gedichten in druk. (…) Het lezen van ‘Zijnsvariaties Verbovelden’ was voor mij (…) een pure en indringende leeservaring.’

In de eerste ‘Poëzie Kort’ van 2019 recensies van Hans Franse, Hans Puper en Lennert Ras over de light verse-bundel ‘Lichtvoetig II’, ‘Serendipity’ van de detective Paul Claes en de bundel over schoonheid en vergankelijkheid ‘Bij benadering misschien dit’ van Elbert Gonggrijp.

Romain John van de Maele leerde het werk van Miel Vanstreels kennen in het begin van de jaren zeventig, maar verloor het daarna grotendeels uit het oog. Hij is blij met de hernieuwde kennismaking. In ‘De eerste zeventien’ gaat een aantal gedichten over het wielerleven, ‘maar de dichter beschrijft vooral zijn kinder- en jeugdjaren tussen 1951 en 1970.’ Net als Van de Maele zoekt de dichter ‘naar verdieping in een talig universum. Niet de foto die vergeeld of gekruld in een doos of een album aan een gebeurtenis herinnert, maar het woordbeeld, dat in het onderbewuste ligt opgeslagen, opent de sluizen van de zingeving.’