Er is een geheel nieuwe uitgave van de Verzamelde gedichten van Slauerhoff (1898 – 1936) verschenen, bezorgd door Hein Aalders en Menno Voskuil. De inhoud, volgorde en structuur van de bundels zijn gereconstrueerd, de verspreid verschenen gedichten zijn chronologisch opgenomen en de nagelaten dichten rond thema’s omdat de chronologie niet meer was te achterhalen. Voor liefhebbers is dit een onmisbare uitgave. Een recensie door Hans Puper.

Romain John van de Maele volgt al meer dan veertig jaar het werk van Bert Kooijman. Hij beschouwt diens jongste bundel ‘Binnen bereik’ als een daad van rechtvaardigheid: de dichter heeft vroeger vaak zijn moeder herdacht, nu zijn voor het eerst ook gedichten aan zijn vader gewijd. De bundel als geheel doet hem qua sfeer aan de herinnerings- en afscheidsgedichten van Louis Paul Boon denken. ‘Het is een sobere bundel, vol gedichten die als het ware gesneden zijn in jade om de emotie te vrijwaren.’

Ivan Sacharov bespreekt de bundel ‘Waarvan akte’ van Onno Kosters door uitgebreid in te gaan op drie representatieve gedichten. Een karakteristiek: ‘De dichter lijkt heel ambivalent in zijn denken en neemt in zijn taal graag nauwe bochten om al de facetten van deze ambivalentie mee te kunnen nemen. (…) Soms verliest hij door de vele vernuftigheden een beetje de grote lijn uit het oog en maakt het gedicht gevoelsmatig misschien toch niet zoveel indruk als het potentieel zou kunnen.’

‘Het is koud waar ik niet ben’ is het debuut van Jelmer Esmyn van Lenteren. Het papieren debuut althans, want hij is allang een gevestigd internetdichter. De grondtoon van zijn gedichten is somber, maar humor en verbeeldingskracht vormen een tegenwicht en dat levert regelmatig verrassend goede gedichten op. Als die elementen ontbreken, zijn de gedichten minder interessant, maar slecht zijn ze nooit. Een recensie door Hans Puper.

Of je wilt of niet, de gedichten van Wibo Kosters sleuren je mee de stad in en laten je die zien zoals je hem nooit eerder zag. Een brievenbus die nooit geleegd wordt, IJsselschepen als doemprofeten, warme dagen waarop het geweld toeneemt, eenogige feeksen en de muziek van Neil Young als soundtrack. ‘Inwoner’ is het debuut van Wibo Kosters, en is verluchtigd met eigenzinnige illustraties van zijn broer Bas. Maurice Broere: ‘Een toegankelijke bundel met een gevarieerde inhoud, mooie observaties en humor.’

Paul Roelofsen las de tweetalige bundel ‘Brief aan de geliefde omtrent de dood - Lettre à la femme aimée au sujet de la mort’ van Jean-Pierre Siméon. ‘Wat direct opvalt is de niet aflatende beeldspraak in de gedichten, dikwijls treffend, vaak raadselachtig en niet zelden onbegrijpelijk.’ Desondanks werd Roelofsen ‘voortgezogen’ naar de climax. De vertaling is van Lucienne Stassaert. Daarover is hij minder te spreken.

‘Na het paringsritueel’ heet de nieuwe bundel van Willem Thies. Hij combineert het doodsbesef van het denkende dier mens met het zintuiglijke en de overlevingsdrift van andere dieren. Het zintuiglijke is sprankelend, de vorm aantrekkelijk en de inhoud prikkelend. Hans Puper vindt het een goede bundel, een aanrader.

Joop de Vries over ‘Huishoudkunde’: Temmerman is erin geslaagd in zijn nieuwste bundel een wereld te scheppen waarin de behoefte van de mens zich te kunnen terugtrekken in een veilige schuilplaats manifest wordt. De gulzigheid van de tijd, die jacht maakt op het leven en de moderne mens alsmaar op de hielen zit, hem als prooi opjaagt, is de tol die hij betaalt voor de duizelingwekkende voor(ui)tgang.’