Vandaag een Poëzie Kort met besprekingen van vijf bundels: Bette Westera & Sylvia Weve – 'Uit elkaar' (Herbert Mouwen). Alain Delmotte – 'Twee dochters' (Marc Bruynseraede). Jeroen Dera en Charlotte Van den Broeck - 'Woorden temmen' (Kamiel Choi). Haiku Kring Nederland - 'OmNietsOmAlles' (Herbert Mouwen). Kreek Daey Ouwens - 'Guillaume' (Marc Bruynseraede).

Recensent Peter Vermaat bespreekt ‘Nachtlus’ van Jeroen Messely: ‘De taal in de hand van Messely is afkomstig van een woest palet, waarin binnenrijm of klankverwantschap met het ene woord een ander het gedicht in sleurt en het geheel daarmee tot een veelkleurige kolkplas vormt. Het is geen sinecure voor de lezer om in de kolkende overvloed van kleur, beeld en volume de drone te vinden die het geheel vanaf een bruikbare hoogte in perspectief zet.’

Herbert Mouwen bespreekt het poëzieprentenboek ‘Miauw, miauw, miauw!’ van Annie M. G. Schmidt & Sylvia Weve. Met daarin aantrekkelijke en grappige tekeningen: ‘Dertien van de eenentwintig gedichten gaan over katten. Ook zonder het maatschappelijke engagement van de auteur zijn de gedichten aantrekkelijk voor kinderen. Ze bevatten een strak metrum, dan weer een speels ritme. Een heldere opbouw en het anekdotische karakter zijn altijd aanwezig in de gedichten.‘

‘Vers gekruid’ van Inge Boulonois is een heel prettig leesbare bundel met een erg gevarieerd aanbod van dichtvormen, volgens Maurice Broere. ‘Voor de lezer die niet bekend is met het light verse is dit een uitgelezen gelegenheid om er kennis mee te maken. Nergens worden de verzen flauw of nietszeggend, wat in dit genre wel op de loer kan liggen. Boulonois slaagt er wonderwel in om het in meer dan honderd gedichten boeiend en grappig te houden en de diepgang ontbreekt zeker niet.’

Geert Zomer bespreekt de bundel ‘Het verdriet van de fluit ’van Saya Yasmine Amores: ‘Het is beschrijvende, vaak schrijnende tweetalige, poëzie. Ieder tweetalig gedicht spiegelt op haar beurt het innerlijk van de dichter. De dichteres lijkt verwikkeld in een spel tussen afstand en nabijheid, welke overbrugd wordt door verlangen, maar ook door boosheid, blijheid, angst, verdriet en pijn.’

Hettie Marzak over de bundel 'Je zult me vinden in elk woord dat ik schrijf' van Lamia Makaddam: 'De gedichten in deze bundel zijn niet bedacht, niet geschreven met een pen die steeds weer schrapt. Deze gedichten moeten direct in het hart zijn opgeweld en rechtstreeks op papier gezet, zonder doorhalingen of correcties, zo ongeveer op de manier waarop Mozart volgens de overlevering zijn muziek noteerde. Het zijn gedichten over liefde, lichamen, vrouw-zijn. Hier is een vrouw aan het woord die ongeremd het leven zelf bezingt.'

Recensent Kamiel Choi vindt ‘Verzamelde gedichten’ van Hubert van Herreweghen een buitengewone, zorgvuldig samengestelde bundel: ‘’De verzamelde werken van de ‘nestor van de Vlaamse poëzie’ Hubert van Herreweghen is een dikke pil van 976 bladzijden. Voor literatuurliefhebbers vooral interessant om de ontwikkeling die van Herreweghen heeft doorgemaakt in 72 jaar. Dit is een dichter die veel meer bekendheid in Nederland verdient.''

Een lyrisch ik, dat zorgvuldig is ontdaan van emotie, neemt het dagelijkse leven waar in de bundel ‘Wie dit leest is gek’ van Heidi Koren. Recensent Peter Vermaat: ‘Hier lijkt een dichter aan het woord die vooral wil voorkomen dat haar taal als poëzie herkend wordt. De klanksuggestie en de variatie in betekenis die de lezer op het verkeerde been zet, ik kan ze in deze bundel niet aanwijzen. De lezer mocht eens willen herlezen wat er niet staan mag. Die is gek.’