In de laatste Poëzie Kort van voor de zomerstop (15 juli – 12 augustus) recensies over ‘Ik zag een man met een bos bloemen naar de Nieuwstad gaan’ van Lilian Zielstra (Kamiel Choi), ‘Ik tape je een bed’ van Mahlu Mertens (Lennert Ras), ‘Kampen des doods’ van Dick Gebuys (Maurice Broere) en ‘Toegevoegde tijd’ van Eric Vandewyngaerden (door onze gastrecensent Christina Vanderhaeghe).

Het is niet de gewoonte van Hans Puper om te schrijven over bundels van mede-recensenten, want hij is immers ook redacteur. Maar voor zijn 200e recensie maakte hij een uitzondering. Hij is blij met ‘Een bloembed, een bloedbad’ van Paul Roelofsen, een bundel die een levensgevoel uitstraalt dat hem bekend is. Daarnaast bevallen hem de vormen die Roelofsen daarvoor gebruikt.

Alex Roeka heeft furore gemaakt als zanger en liedjesschrijver. Zijn werk werd in 2017 bekroond met de Nederlandse Oeuvreprijs Kleinkunst en Cabaret. In ‘Al het waaien van de wereld’ heeft Roeka naar eigen zeggen zijn beste gedichten verzameld. Hans Franse las de bundel met veel aandacht, en werd af en toe ontroerd door een regel, een strofe of een gedicht. Over de hele linie mist hij echter de taalmuziek en raadselachtigheid die het lezen van goede poëzie tot een uitdaging maakt.

Op 10 januari 2019 overleed Guy Commerman, dichter, beeldend kunstenaar en medestichter van Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift. Zijn derde bundel bij uitgeverij Kleinood & Grootzeer, ‘Verhalen van de zandloper’, had hij net voltooid. Gastrecensent Marc Bruynseraede bespreekt deze bundel.

In de reeks Franse literatuur brengt uitgeverij Vleugels een interessante titel uit: ‘Le voyage de Hollande’ van Louis Aragon (tweetalige editie). Nederland gezien door de ogen van een Franse dichter. Johan Reijmerink concludeert dat Katelijne De Vuyst de lezer een zeer leesbare en soepele vertaling voorlegt: “Deze reis verdient het meer bekendheid te krijgen vanwege de schoonheid van de taal en het bezongen land.”

Levity Peters over ‘Steven!’ van René Huigen: ‘[We] hebben steeds vaker te maken met degelijke, kundige en vlijtige letterknutselaars als Huigen, die zich aan de wereld en het menselijk bestaan weinig tot niets gelegen laten liggen, en die alleen maar rond reizen in hun eigen kop, zich vermaken met de literatuur die ze tot zich namen, en die ze goedmoedig als vriendelijke, geurloze boertjes oprispen.’