'Het verlangen van de zee' van Chris Marmenout kan Peter J. R. Vermaat niet bekoren: 'De bundel staat vol met teksten, waarin het vooral gaat om de bedeesde herinnering, de kleine traan in de ooghoek of het zweempje donker bij een blik op de toekomst. Waar de dichter schraapt, streelt, stompt en beukt, heft de dichteres echter de pink bij het nippen aan een kopje thee.'

Hans Puper over het debuut van Asha Karami: “Al met al is ‘Godface’ zo’n bundel die je niet loslaat en beter wordt naarmate je er dieper in doordringt. Je kunt hem lezen als verbeelding van de vervreemding die kan optreden als je bent opgegroeid in onderling zeer verschillende culturen, maar ook als een exempel van de surreële schijnwerkelijkheden waarmee ieder mens van tijd tot tijd wordt geconfronteerd.”

‘De schrijver is een alleenstaande moeder’ van Hagar Peeters is het fors uitgevallen ‘eerste deel van een trilogie waarin ze de verhouding tussen schrijverschap en alleenstaand moederschap onderzoekt’, zo belooft ons de flaptekst. Eric van Loo las een sterk afwisselende bundel, waarin de verhouding tussen schrijverschap en alleenstaand moederschap slechts zijdelings aan bod komt. De liefhebber kan zijn hart ophalen (of haar hart openhalen) aan grillige, associatieve, vermeend biografische en incidenteel lyrische gedichten.

Het stoort recensent Peter J. R. Vermaat dat de ‘auteur’ van de bundel 'Minder aardig', Kamiel Choi, zijn gedichten die omringd zijn met allerlei andere teksten, ‘samenraapsels’ noemt. Volgens hem is in de bundel zichtbaar dat de auteur, of hij dat wil of niet, werkelijke poëzie schrijven kan. Hij ontdekt de dichter; een mens van taal.

Johan Reijmerink bespreekt het oeuvre van Menno Wigman: 'Dood, waanzin, eenzaamheid en fatale liefdes vormen de thematische elementen in zijn zoektocht naar eenheid van allesomvattend geluk. Voortdurend is de ik op zoek naar wie hij is, wie hem bestuurt, waartoe het alles leidt. Wigman was een grensganger en kende de sluipwegen naar het grensgebied van leven, dromen, slapen en sterven.'

Galina Rymboe geldt als één van de belangrijkste jonge Russische dichters. Pieter Boulogne vertaalde haar bundel ‘tijd van de aarde’. Rymboe schrijft over ‘een wereld die haar ideologische glans heeft verloren, een wereld van vervreemding en ontheemding waarin we stamelend een plaats moeten innemen’, aldus Kamiel Choi. Gedichten die volgens de recensent gebukt gaan onder een overvloed van eclectische beelden, en daardoor niet echt beklijven.

Herbert Mouwen: “In de debuutbundel ‘De grom uit de hond halen’ van Iduna Paalman gaat de dichteres de werkelijkheid, waarin zij dagelijks verkeert en waarvoor zij voortdurend bang is, met poëtische wapens te lijf. (…) De dichteres heeft een eigen idioom en een authentieke, parlando toon. Ogenschijnlijk is haar poëzie toegankelijk, maar haar beeldtaal dwingt de lezer tot nauwkeurig lezen en zorgvuldig met de dichter mee-associëren.”

Hans Franse over ‘Als doden zo stil’ van Marten Janse: ‘Het boek bevat liefdesgedichten, in die zin, dat de lichamelijke aanwezigheid en het verlangen van die van de geliefde te ervaren het centrale thema vormen. (…) [Ik] vond het mooie gedichten, echter, en ik schrijf nu ook als musicus, naar mijn mening, minder muzikaal dan de schrijver op de achterflap van zijn mooie bundel laat uitkomen.’