Recensies

Volgens Jeanine Hoedemakers hebben volwassen ergens in zich een jeugdige lezer bewaard die kan genieten van jeugdpoëzie. Ze bespreekt de bundel van Edward van de Vendel met de titel: ‘Hannes en Hassan weten meer dan jij’. Op ludieke wijze maken we kennis met de belevingswereld van de twee katten op de cover: ‘De linker kat is Hannes en de rechter Hassan. Het zou best andersom kunnen zijn natuurlijk. Ze kijken je allebei aan en je begrijpt dat je het fout doet.’

Dit jaar werden we overstelpt met gedichten die streden om de Rob de Vos-prijs van 2024. Het thema 'Overmacht' sprak velen aan. De organisator en de jury hadden er een hele kluif aan. Winnaar is geworden Monique Leferink op Reinink met haar gedicht 'Canto'. De tweede prijs gaat naar Laurens Hoevenaren met zijn gedicht 'Beneden peil'. De derde prijs is voor Astrid Arns met haar gedicht 'Hologram'.

In ‘Jaag de veulens weg’ van Jan Holman is de taal zelf een terugkerend thema, Paul Roelofsen merkt op dat dat we kennismaken met Holmans obsessie voor woorden. De dichter weet je te overrompelen in het slot van een gedicht. Roelofsen concludeert: ‘Het duurde even voor deze bundel mij raakte, maar zodra dat het geval was boeide deze me van begin tot eind.’

In de tweede bundel, ‘Tussen Heimwee en Verlangen’, van Seraphina Hassels, spreken de activistische gedichten, die met rauwheid zijn geschreven, Anneruth Wibaut het meeste aan: ‘Ze geven een heldere inkijk in hoe het is om een vrouwenlichaam te hebben.’ Wibaut vindt in deze bundel pareltjes van zinnen die met enkele woorden sterke beelden oproepen, maar stoort zich aan foute constructies, clichés en stoplappen.

Jan van Gulik bespreekt de tweede bundel van Anne Louïse van den Dool: ‘Ontbindende voorwaarden’. Het gaat over het leven van een stel dat zich begeeft op gevaarlijk gebied: de woningmarkt. Het blijkt dat groter gaan wonen niet equivalent staat aan groter geluk. In ontroerende beelden wordt een patroon zichtbaar ‘van steeds weer de huiselijke gebreken die wijzen op maatschappelijke of menselijke gebreken.’

In de bundel ‘Tussenbruggen’ van Alex Deforce vinden we een lang gedicht dat in verschillende talen voorbijkomt. Het blijkt een hommage te zijn aan Paul van Ostaijen. Maurice Broere is er niet van onder de indruk: ‘Het gedicht meandert alle kanten op. Associaties vliegen je om de oren. Soms denk je een draad te pakken te hebben en een regel verder ben je die weer kwijt.’ Van Ostaijen dit deed zelf 100 jaar eerder veel aansprekender en klankrijker.

De ondertitel van ‘Een schaamsoort’, de nieuwe bundel van Paul Demets, is ‘Briefgedichten aan Guido Gezelle’. De dichter stelt zich vragen als ‘Wie ben ik? ‘Waar kom ik vandaan?’ Die vragen wil hij bespreken met Gezelle, omdat die een deel van hemzelf is geworden. Het blijkt onmogelijk te zijn het verleden te ontlopen. Een recensie van Hans Puper.

Maria de Groot (1937) is Nederlands schrijfster en theologe. Ze heeft veel boeken op haar naam staan, waaronder dichtbundels. Toch is ze bij het grote publiek niet bekend. Ivan Sacharov bespreekt haar nieuwe bundel ‘Klokkenstoel’ en zegt dat over het algemeen de gedichten te weinig zout op de plank hebben. Toch zijn er ook uitzonderingen en hij analyseert een gedicht waarover hij te spreken is.

Dit jaar is het 125 geleden dat Guido Gezelle overleed. Patrick Lateur stelde een bloemlezing samen van gedichten die minder bekend zijn bij het grote publiek. Volgens Peter Vermaat ''is Lateur er in geslaagd om een gekleurd en genuanceerd beeld van deze ‘Vlaamse reus’ te schetsen.'' Vermaat gaat in op het werk en leven van Gezelle. Een natuurmens, die zeker niet altijd zachtaardig en vroom was, maar ook strijdbaar kon zijn.