Recensies

De dertigste bundel van light verse dichter Wim Meyles heet 'Vrolijk en Vilein'. Inge Boulonois verdiepte zich in deze pil en neemt de de vele versvormen onder de loep. Over de inhoud zegt ze: ''Meyles is een meester in woordspeligheid. Het epitheton ‘de Woordspeler des Vaderlands’ zou hem niet misstaan. Over bijna alles lijkt hij een woordgrap te kunnen bedenken.''

Kamiel Choi komt in het debuut van oogarts Oscar Tops mooie taalvondsten tegen en verrassend veel scherpe diagnoses van onze werkelijkheid. Het thema in ‘Laserbundel’ is zichtbaarheid. Choi signaleert ook een bepaalde werkwijze: ‘De gedichten lijken tot stand gekomen door toepassing van een standaardrecept met als basis de cryptische codering van een ervaring.’

In de bundel met de aparte titel ‘zijKant’ van Gerlinde Weze treft Paul Roelofsen gedichten aan die veelal persoonlijk zijn, maar nergens sentimenteel worden. Het gezin neemt een grote plaats in. Hij concludeert: ‘Een bundel, waarin men prachtige poëzie aantreft, meestal toegankelijk en herkenbaar, en met diepe gronden.’

Peter Vermaat boog zich over ‘Het boek der beelden - Das Buch der Bilder’ van Rainer Maria Rilke, in de vertaling van Gerard Kessels. In deze bundel staan een groot aantal van Rilkes mooiste en beroemdste gedichten. Vermaat richt zich op de vertaling en de kenmerken ervan. Hij begrijpt dat Kessels de muzikale toon van het origineel overeind heeft gehouden door gebruik te maken van rijm en klankherhaling. Hij toont daarnaast aan dat dit soort principiële keuzes altijd consequenties hebben.

Het is logisch dat Egbert Rietveld -als predikant- dicht over God en liefde in ‘Dichter bij verwondering’. Tom Veys merkt op dat hij dit doet in toegankelijk taal en dat de dichter authentiek aan het woord is. ‘De korte versstructuur, het helder talige en vaak de herhaling van een beginzin zijn enkele kenmerken van de schrijfstijl van Egbert Rietveld. De enjambementen in de korte verzen zijn goed uitgewerkt.’

In de bloemlezing ‘Een stolp van stilte’ zijn 100 haibuns samengesteld door Luc Barbé. Jeanine Hoedemakers bespreekt de bundel en legt uit wat een haibun is: ‘Een haibun is proza afgewisseld met een of meerdere haiku’s. Als een haibun geslaagd is dan lees je dat terug. Proza en gedicht vullen elkaar aan. Er ontstaat een wisselwerking, waardoor een diepere, andere kijk op het geheel ontstaat.’

Jan van Gulik bespreekt ‘Steeds weer dat schommelend gemoed’, de nieuwe bundel van Daniël Dee. Hij zegt erover: ‘Dee schuwt het taboe niet. De smerigheid en geilheid klinken door zijn gedichten, meestal door een verbitterde en verouderde ik-figuur die smacht naar een ommekeer. Terug naar een tijd waarin de vrouwen aan zijn voeten lagen. De ongenuanceerde en concrete taal van de dichter maakt hem eerlijk, geloofwaardig.’ Dee wordt dit jaar vijftig, zou hij last hebben van een midlifecrisis?

Hans Claus neemt, nu hij met pensioen is, afscheid van zijn loopbaan als gevangenisdirecteur met de bundel ‘Tegenwijzerzin’. Hierin toont hij de misstanden van het gevangeniswezen aan. Hettie Marzak merkt op dat ‘de gedichten woede en mededogen tegelijk behelzen’ en zegt dat de dichter dit doet in ‘treffende beelden die je niet meer van je netvlies afkrijgt.’

In de debuutbundel ‘Egelmeisje’ van Wijnt van Asselt staat de titel voor het alterego van de dichter, volgens Maurice Broere. Hij zegt erover: ‘Ik denk dat de defensieve kant van de egel belangrijk is in dit verband, door je zo min mogelijk kwetsbaar op te stellen, blijf je een soort buitenstaander en lijken emotionele gevoelens op een afstand te staan.’ Het is wel storend dat de titel te veel opduikt in de bundel.