Meandermagazine

‘Fabrieksinstellingen’ is de vierde bundel van Kees Domselaar, hij onderzoekt de menselijke lotsbestemming. Er zitten verwijzingen in naar dichters die ons ontvallen zijn. Jan van Gulik proeft de melancholiek die zo kenmerkend is voor de romantiek: ‘Naast de melancholiek en de destructie in de gedichten van Van Domselaar, wijst ook de aanwezigheid van het mysterieuze op de romantiek. Het mysterieuze blijkt uit de zoektocht naar betekenis in en na het leven.’

‘Ik ging naar Bommel om de brug te zien’ werd ‘Ik ging naar De Pijp om familie te zien’. Deze pastiche van Jan Loogman krijgt u niet te lezen, hij blijft liever in de stijl van Nijhoff en schrijft ‘Op deze plaats heeft een gedicht gestaan / ’t beviel mij niet.’ Hij en zijn familie kwamen wel heel dicht bij 'De Moeder De Vrouw.'

Passend bij deze ‘nieuwe’ dagen is de wat melancholische en sfeervolle poëzie van Jaap Bos. Beginnen we opnieuw of gaan we door, ‘je kunt kwijtraken wat je nooit hebt gehad’ is zomaar zo’n regel, of ‘de dag lag languit’, is dat kalmerend of verontrustend? Laten we met de ogen van deze dichter naar de hemel kijken.

Maurice Broere noemt ‘Het Liegend Konijn 2024 / 2’ de betrouwbare barometer voor hedendaagse poëzie en hij hoopt dat samensteller Jozef Deleu nog lang doorgaat met het uitsteken van zijn voelsprieten en door zijn selectie allerlei moois te berde te brengen. Broere citeert drie gedichten van Bianca Boer, Marijke Hanegraaf en Christine van den Hove.

Het nieuwe jaar beginnen met een eigenzinnige dichter die Meander een exclusief gedicht schonk, kan het beter? Uitspraken als ‘Ik zoek geen citaten, de citaten vinden mij.’ / ‘Zürich en de pannenkoeken van mijn zus zijn overigens ook van niet te onderschatten invloed op mijn werk.’ / ‘Is alle werkelijke kunst niet Outsider Art?’ en ‘Poëzie zit niet in het dna van de Nederlander.’

In ‘Wolkbreuk van begeerte’ van Kees Godefrooij, schuurt de erotiek dicht tegen pornografie aan, volgens Hettie Marzak. ‘Dit vleselijk festijn is overgoten met humor en spot, die echter niet zozeer ten koste gaat van de mannelijke protagonist als wel van zijn amoureuze medespeelsters. Vrouwvriendelijk zijn de gedichten zeker niet, maar dat zal ook niet de bedoeling zijn geweest. Ontrouw en overspel vieren hoogtij met sadistisch genot.’