Meandermagazine

Rogier de Jong over de Poetsclub, de hotspot in Rotterdam waar iedere eerste woensdag van de maand dichters uit alle windstreken en van alle rangen en standen komen voordragen. Je meldt je, gaat bij de toog staan en doet je ding. Bam. Kleeft aan poëzie voor sommigen een elitair imago, bij de Poetsclub is de dichtkunst van en voor iedereen.

Zomers en luchtig en toch tegen de klok in roeren in de harde realiteit, in waakslaap dagdromen nalezen en de maan in haar baan, mondharmonica spelen in bed, dan een eindeloze winter, vorst die naalden steekt in ons gezicht; door alle seizoenen heen die schelmse blik in je ogen en dat allemaal in drie gedichten.

Herbert Mouwen bespreekt ‘Hier’ van PC Hooftprijswinnaar Eva Gerlach en constateert dat de lezer flink aan het werk moet: ‘De aanwezigheid van een anekdotische laag in de gedichten maakt haar gedichten in eerste instantie toegankelijk. Daarna kan het lezen en interpreteren van haar poëzie problemen geven.’

Tijdens het schrijfproces van haar meest experimentele bundel tot nu toe, ‘Mijn cloud, die de uwe is’, ontdekte Anouk Smies dat een technogoeroe en een eindtijd-denker niet gek veel verschillen. Ze jongleren met dystopie en utopie. Ze vindt het wonderlijk dat een dichter überhaupt door zijn eigen onderwerp verleid kan worden. Dat kan de poëzie mooi in zijn zak steken.

In de bloemlezing ‘Mateloos verlangen’ staan veelkleurige gedichten over diversiteit. De kwaliteit is wisselend volgens Kamiel Choi: ‘Er staan pamflettistische teksten in waar ik geen poëzie in zie, maar ook brokken taal die beklijven.’

Zijn deze dichters vergeten? Werk van Anthonie Donker, Eric van der Steen en Mischa de Vreede, gedichten uit 1947, 1955 en 1957, woorden waarvan zij hoopten dat die anderen zouden inspireren. Hebben ze geleid tot de poëzie van nu?