Meandermagazine

Rivqa Kriek publiceerde haar werk tot nu toe uitsluitend op Instagram. Tom Veys recenseert haar debuutbundel ’De uitgesproken stilte': 'Inhoudelijk denkt Kriek na over relaties. Ze doet dit op een fascinerende manier. Daarbij hanteert de dichter, zoals eerlijk vermeld, toegankelijke taal. De dichter speelt vaak met principes en legt die op de eigen leefwereld. Dit is origineel, vooral op het vlak van de beeldspraak.’

Barbara De Munnynck is een dichter die zorgvuldig over elk woord, elk vers lijkt na te denken en dan knappe constructies maakt. Hier en daar een beetje mysterie, overal origineel, met een lichte toets en humor en zinnen als ‘Ze rekt zich uit, / neemt de dag van het nachtkastje / en zet ‘m op haar hoofd.’

Paul Roelofsen bespreekt ‘Minder in het echt’, de tweede bundel van Marc Lonneville. Hij constateert ‘dat het voor een aanzienlijk deel een taalexperiment is, waarbij werkelijkheid en schijn elkaar opzoeken en zich zowel met elkaar vermengen als zich van elkaar verwijderen.’ Maar ook dat er een deel is dat aangenaam ontvankelijk is.

Langzamerhand raken ze gebiografeerd, de Vijftigers. De nieuwste aanwinst in de rij van hun levensbeschrijvingen verscheen kortgeleden: De levens van Claus, een voortreffelijke biografie van Mark Schaevers. En nog zijn niet alle Vijftigers met een biografie in de literatuurgeschiedenis bijgezet. Om vast te stellen wie ontbreken, is natuurlijk een namenlijst nodig. Wie zijn nu eigenlijk die Vijftigers?

Mischa Andriessen is erg bezig met de klank en het ritme van het gedicht, dat zijn voor hem wezenlijke elementen in poëzie. Hij is ervan overtuigd dat door de melodie en het ritme een karakteristieke communicatie ontstaat. De muzikaliteit waarmee hij zijn werk probeert vorm te geven, geeft hem houvast, daardoor durft hij grote, heftige thema’s aan te gaan.

Douwe Wilts bespreekt de bundel ‘Groene glans’ van Dinie Sophie Fintelman: ‘Met de voortdurende terugkeer van oorlog en lieveheersbeestjes – zij het gerepresenteerd in verscheidene beelden – hebben we een element te pakken, waarmee Fintelman de bundel tot een geheel maakt. Een element, inderdaad: om de compositie nog strakker te maken laat Fintelman diverse beelden terugkeren, zoals schapen met blauwe vlekken in de vacht.’