Harrie Sevriens – Heëlesje Mülkes

Pakkerds

door Joop Leibbrand

Harrie Sevriens (Heerlen, 1957) werd in 2010 de allereerste Heerlense stadsdichter. Bij zijn afscheid eerder dit jaar werd hij koninklijk onderscheiden. Veel stadsdichters zullen hem daarin niet zijn voorgegaan, maar hij kreeg het lintje dan ook voor zijn totale oeuvre van de afgelopen vijfentwintig jaar als dichter, columnist, tekstschrijver en zanger.

 

In zijn voorwoord bij Heëlesje Mülkes en andere Heerlense (h)eerlijkheden typeert Hans op de Coul de auteur als ‘een levenslustige getekende’, ‘iemand wiens werkterrein de stad is van de namiddag tot in de nacht. Zijn teksten vertonen de sporen van gehavende liefdes en vriendschappen; ze zijn littekens pijnlijk verdriet maar ook halo’s van onverwoestbare levenslust: hilarisch cynisme houdt deze onvervalst beoefenaar van light verse met zware ondertoon actief.’
In Sevriens eigen woorden: ‘Wie/ zichzelf/ kent/ wil/ geen/ vrienden.’

Verwacht van Sevriens geen bedachtzame observaties in mooie formuleringen verwoord, geen lange, uitgewerkte gedichten. Hij lijkt er zich niet alleen de tijd niet voor te gunnen, hij heeft er ook de lange adem niet voor. Zijn kracht zit woordspelige, spreukachtige notities van slechts een paar regels. Als hij dichter mag heten, is hij een aforistisch dichter.

In Heëlesje Mülkes, letterlijk vertaald ‘Heerlense zoentjes’, werden ruim achthonderd van zijn tekstjes opgenomen. Ze zijn, hoe kort ook, vrijwel altijd voorzien van een titel, zonder uitzondering in gewoon Nederlands geschreven en bovendien opvallend weinig plaatsgebonden. In feite komt Heerlen maar sporadisch ter sprake. Het boek etaleert een uitbundige levenshouding, gevoed door drank en seks, en een haast gekoesterde somberheid, een gecultiveerde mislukking. Wat dat betreft deed hij me regelmatig aan Lévi Weemoedt denken, ook al vanwege de schuldeloosheid die hem van nature lijkt aan te kleven. Sevriens lijkt me typisch iemand op wie het ‘non posse peccare’, het niet kunnen zondigen, van toepassing is.

Alle gradaties van flauw tot spitsvondig, van zouteloos tot best wel leuk en grappig, van banaal en oppervlakkig tot zelfs wijs komen in deze grabbelton voorbij.

 

 

Dit is geen bundel om in een keer uit te lezen. Wie al bladerend hier en daar wat proeft, zal regelmatig worden verrast door woordgrapjes die een goede conferencier graag op zijn repertoire had willen hebben. Met poëzie heeft het allemaal niet zoveel te maken. Enkele stadsgedichten zijn wat langer en dan is het meteen duidelijk dat het dan een stuk moeizamer gaat. Hij is de man van de onmiddellijke respons, van de directe ingeving.

Grappig.

***
Meer over Sevriens en zijn uitgever: hier, hier en hier.