Rufus Kain – Hou me er niet aan

Schotels in de lucht

door Joop Leibbrand

De jonge zanger-liedschrijver Rufus Kain, tevens bekend als radiohost op Amsterdam FM, bracht al een drietal cd’s uit: in 2010 Jong leren, in 2011 Breken van het ijs en recent Live in Laagland. Omdat hij een akoestische gitaar bespeelt en Nederlandstalige teksten schrijft, wordt hij door sommigen in de traditie geplaatst van Jaap Fischer/Joop Visser en Boudewijn de Groot. Dat is vooralsnog misschien wat te veel eer, maar talentvol is hij zeker. De nieuwe poëzie-uitgeverij Leeuwerik, die zich wil specialiseren op het gebied van teksten op het grensvlak tussen poëzie en lied, heeft in ieder geval zoveel vertrouwen in de kwaliteit van zijn werk, dat zij als eerste uitgave Kains liedteksten presenteert. Als zelfstandige poëziebundel.
Niets dan lof voor de uitvoering daarvan, want er werd maximaal zorg aan besteed. Het boekwerk werd afgedrukt op LP-formaat (30 bij 30 dus), met een opvallende rode draad ingenaaid, schuift in een fraaie cassettehoes en bevat vier paginagrotekleurenfoto’s van de artiest. Kain wordt ermee geëerd als ware hij nu al een coryfee en de ambitieuze uitgever zet voor zichzelf een standaard.

Schrijft Rufus Kain goede liedjes? Ik heb de moeite genomen een tiental nummers van Kain te beluisteren. De eerste acht zijn You Tubefilmpjes, de twee laatste alleen geluidsopnamen. Ik durf er geen oordeel over uit te spreken, al is het al heel wat dat het aanhoren ervan voor iemand van mijn generatie in ieder geval geen straf was. Oordeel daarom vooral zelf over Jacob,  Marjolein,  De Leraar,  Genoeg gezegd,  Breken van het ijs,  De uitzondering,  Bevangenis,  Proost,  Hou me er niet aan en  Reflectie.

Misschien is er nog meer te vinden, maar zo vond ik de recensieservice wel even genoeg.

Hou me er niet aan telt 34 teksten; 19 zijn er nieuw, de andere zijn de lyrics van nummers als bovenstaande. Het feit dat er geen verwijzingen naar de cd’s zijn aangebracht, benadrukt dat het boek gelezen wil worden als poëziebundel. Over de opbouw daarvan is in ieder geval nagedacht, want de rangschikking van de teksten is zodanig dat met enige goede wil een ontwikkeling te volgen is van persoonlijke groei en bewustwording. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat zelf niet ontdekt zou hebben, als de hoestekst er niet op gewezen had.

Maar wat nu te zeggen over de poëtische kwaliteit van de ‘gedichten’? Hiermee opent de bundel:

Het gaat uit van een aansprekend beeld en is vlot geschreven. Regel drie lijkt in eerste instantie wat merkwaardig, maar zo gek is het toch niet zichzelf te zien als een vrije – dus bedreigde – vogel en het leven waaraan je moet deelnemen als een klucht. Dan volgt een wel grammaticaal correcte, maar lelijke zin en een tweede strofe waarin de logica ver te zoeken is, maar die goed klinkt.. (Het breken van het ijs beviel Kain kennelijk zo dat het nog drie keer in de bundel voorkomt.)

Het titelvers ‘Hou me er niet aan’ is kenmerkender voor hoe Kain schrijft:

Liever maar geen commentaar.
Kain richt zich vaker tot een vriend of vrienden, zoals in ‘Machtsverhaal’:

En dan zijn we halverwege de tekst. De kritische maatschappijopvatting is sympathiek, maar je vindt hier niets van de scherpte en taalvaardigheid van bijvoorbeeld een Lennaert Nijgh.

Kain rijmt er lustig op los, heeft af en toe een aardige woordvondst (de vervoeging ‘leven – laf – geloven’ is er zo een), komt met een paar treffende uitspraken (‘Spotlight geeft geen warmte af maar werpt wel alle schijn’, ‘als de waarheid op papier stond was het tussen regels in’), maar te veel maakt op papier een wat onbeholpen indruk. Dat dit gezongen minder opvalt, misschien wel als ‘naturel’ overkomt, verandert daar niets aan.
Van Hou me er niet aan werden 300 exemplaren gedrukt, meldt het colofon. Zoveel fans zal Rufus Kain zeker wel hebben om de uitgever toch een vliegende start te laten maken.