Alex Gentjens (1969)
Poëzie is mijn natuurlijke uitlaatklep, mijn manier van leven. Zonder woorden kan ik niet leven. Een dag niet geschreven, is een dag niet geleefd.
Ik heb de dagen
Ik heb de dagen aan de takken te drogen gehangen
Dat kan, nu het herfst is, wel zeven maanden duren
Ik heb, nu gij weg zijt gegaan, getafeld met uw uren
En ze zeiden dat ze zonder u nog nooit waren vervangen
En ze verslikten zich in avontuurlijke gezangen
Gij weet waarschijnlijk wel dat ik voor heter vuren
Heb gestaan, toch konden zij niet lang meer duren
Zij werden wijs van onuitputtelijk verlangen
Zo hebben wij, sinds gij weg zijt gegaan, geen reden
Om te blijven, uw dagen vallen langzaam naar beneden
Gij hebt geen een idee hoe lang mijn lid nog kan verstijven
En weet dat, wanneer gij terug zult zijn gegaan
Wij hier niet langer in het licht kunnen gaan staan
En wij van voren af aan dit gedicht zullen herschrijven
Anthony Roegiers (1992)
Voor mij is het schrijven van gedichten bijna even potsierlijk als sporten : je maakt het jezelf onnodig lastig in de hoop iets langer te leven.
SONNET
De tiener met de boog zei : “Sapristi !
Ze zit met veer en meetlat tussen ’t oor,
te mijm’ren over vierkantswortel pi.
Ja, uren afgezonderd gaat ze door,
bedolven in verfomfaaid rolpapier,
ze leest geschriften vol met rijmerij.
Maar ik verkies juweel en weeldesier,
en oefen yoga in een bergvallei.”
In zijn vingers gistt’ een lampig dampje
hetwelk hij als een stroomstootbal wegzond,
wijl hij smoesde : “boekenwurm ik stamp je.”
De Aegisdraagster tuimelt op de grond.
Haar oog van fier saffier tuurt door het stof,
hij was verdwenen met een nimbusplof.
Paul Bezembinder (1961)
Poëzie is evenwichtskunst, spel van abstractie en vermakelijkheid.
De tussenstop
Na uren doelloos dwalen in zijn Clio,
Vinex-wijken, lintbebouwing, industrie,
bedrijfsterreinen, almaar almaar Venlo,
vond hij eindelijk zijn heterotopie: een
pleisterplaats voor plas en cappuccino.
Bij de counter stond een jonge moslima
die zoveel aandacht aan zijn milkshake
schonk, dat haar reflectie in het formica
van het buffet hem als een kleine remake
van een oude meester in de ogen blonk.
Het fastfood evenwel viel tegen, smake-
loze fillers, gratis refills, friet die stonk,
een maaltijd die hem vrij liet fantaseren
over decadente franchisenemers en een
voedselketen die de clientèle leren wou
dat het leven als een straf convex was,
nooit dus lijken zou op een croissant of
bagel, nooit de wegen die van these via
antithese naar synthese leiden konden,
pace Hegel, uit zichzelf ooit nemen zou.
Martin Wijtgaard (1971)
Het zou een beetje ver voeren om aan te nemen dat wat je schrijft over honderd jaar nog gelezen wordt, maar ongeacht de vorm kan het nooit kwaad om je, als je onderwerpen, motieven, metaforen en beelden kiest af te vragen of ze het over honderd jaar nog zullen begrijpen. En, nu we toch bezig zijn, of ze je honderd jaar geleden begrepen zouden hebben.
Vanitas
Neem ruim de tijd, een inktpot, een glas wijn,
een fruitschaal en een klok om stil te zetten,
blaas kaarsen uit, strooi bloemen rond m’n schedel,
stof over je lievelingsromans.
Neem gerust de tijd, ik heb wel even:
een eeuwigheid om hangend in salons,
gerangschikt in het hart van je stilleven,
onbewogen grijnzend toe te zien
hoe om je heen de zomer implodeert,
je schutterend met kwasten en pigmenten
probeert om onherstelbaar vast te leggen
dat alles zwijgend naar de tering gaat.
Herschik een kandelaar of een chrysant,
zet er een globe of een spiegel naast,
veeg nog een keer het spinrag van mijn botten
en neem de tijd. En neem de tijd. Maak haast.
Bert Struyvé (1952)
Door gebruik van taal beklemt de droom van de werkelijkheid nog meer
Voorjaarsstappen
Ze worstelen zich uit de grond als kwetsbaar groen,
verlaten het schuilen in winterstand. Zuigen aan zon,
ontkurken scheuten voor een zomers onthaal.
Ze buigen gebogen ruggen recht, rekken opgetrokken
ledematen, ontspannen ingehouden adem. Ze praten
met dunne woorden en verdwijnen langzaam
uit het zicht: de rijen rugtassen, plastictassen en soms een plunjebaal. Ze trekken dagen en weken naamloos traag over wegen als lopende band zonder stopsignaal.
De klok tikt de dagen naar de zomer;
ze ruiken een thuis. Ze weten de naam van het land.
Maar wie luistert naar het verhaal, wie opent
het slot naar onbekende namen, wie peutert
frisse knoppen uit beschadigde schillen?
Poëzie is niet bij machte;
dit vers ontvouwt slechts cerebraal.