LITERAIR E-MAGAZINE VOOR NEDERLANDSTALIGE POËZIE

Gedichten

10 nov, 2016

Het mist

I

Ze kreeg een bouwdoos, zette vier palen
in een gatenplaat, schoof langs de gleuven
voor- en achtergevels op hun plaats

schuren geurden naar ingedikte tractorolie
oogstverhalen, schoffels hingen schuin
tegen de zomerwind, deurklinken gingen in verzet 

planken opgebroken, opengezette hokken, ze wiste
de witte plekken op behang, zwakte het gissen af
naar een waarom en hoe.

II

Iemand, zij, is uit een trein gestapt, waadt
door een weiland zonder voeten, zoals een koe
door morgennevels gaat, ze trekt een lijn
van links, van rechts, omhoog de hemel in
twee haakse lijnen raken daar elkaar, de eenvoud
van een nok

een accordeonist gaat spelen, veen blues scheurt
mist aan flarden, het vee dromt samen, uit louter
lijnen rijst ze op, de boerderij.

Lichtval

Mussen tsjilpen in de dakgoot van de morgen
de ingekorte slotnoot van een duif blijft hangen
in dezelfde groef

wat denken bij het douchen, kleren kiezen, houvast
van ochtendthee, hooi in een ruif, in paardenogen
zie ik de chaos in mijn blik herhaald

korenhalmen staan in gelid, oogstmachines staken
wij plukken in het wilde weg door hem verboden
akkerbloemen

de volgauto geeft uitzicht op het wiegen van boeketten
het kleurenspel op nerven hout, bij iedere betonnaad
schudt zijn kist; als de achterklep open vliegt, zal hij
in tegenlicht verschijnen, over Gods wegen klagen

zijn evergreen kraakt uit een bandje in den hoge
laat er niets los gaan trillen, zon valt op aulamuren
licht trekt als een passacaglia langs de rijen, danst op de kist
er schokken deurtjes open

men kan geen bloemen leggen op een lichtstraal
laat staan een klaproos op een vlam.

Klein Onrust*

Verblindend schermt het fluitenkruid
achter het raam met liefde
er is iets stuk gevallen

in de weide staat de haas op achterpoten
ver te reiken, draait de lepels mee, vergeefs

hels is het wit van achterblijven, de avond
wakkert kou aan, afgeplatte oren, hang
het dwangmatig mompelen van zinnen

kom, zeer geachte langpoothaas, zet je ogen op
wij zien elkaar bij vlagen zitten, neem een aanloop
spring hoog mijn armen in, ik voel je hazenhartje
heftig  kloppen, vol nog  van razernij en neergang

groot onrust sluiten we buiten, krabbelen averechts
een uit de bocht gevlogen woord, een haperend hobo
ik geef je veldlathyrus, schenk wijn
streel langdurig  je vacht weer tot bedaren.

* een arbeidershuisje bij boerderij Onrust, Hornhuizen

     Andere berichten

Peter De Voecht

Peter De Voecht is schrijver, docent en schrijfcoach. Hij  publiceerde eerder proza en poëzie in verschillende literaire tijdschriften...

Kinderpoëzie (V)

Kinderpoëzie (V)

‘Waarom leest iemand geen gedichten? Omdat iedereen (en die iedereen heeft nooit gedichten gelezen) zegt dat gedichten moeilijk zijn, dat...

Kinderpoëzie (IV)

Kinderpoëzie (IV)

‘Waarom leest iemand geen gedichten? Omdat iedereen (en die iedereen heeft nooit gedichten gelezen) zegt dat gedichten moeilijk zijn, dat...