Steven Van Der Heyden (1974) is werkzaam als zorgcoördinator binnen ouderenzorg. Daarnaast probeert hij met taal de wereld te lezen, het is zijn oorsprong en bestemming. Woorden geven vorm aan zijn denkwereld.
Ook schildert hij, vervaardigt keramiek en maakt prachtige glaskunst.
Steven volgt de opleiding poëzie bij Wisper – De Dichters o.l.v. Roel Richelieu Van Londersele. Hij is samen met Katrin Dekoninck auteur van het kunstboek Breath, verschenen in december 2017 bij Stichting Kunstboek.
Gedichten van hem verschenen o.a. in Het Gezeefde Gedicht, Meander, Tijdschrift Ei, De Vallei, Extaze, Ballustrada. Ook werd hij in 2018 genomineerd voor de Melopee Poëzieprijs.
foto Carmen De Vos
Ik zit naast een man
Ik zit naast een man die ik niet ken, hij praat
over dagen waarvan ik weet dat ze niet van mij zijn geweest
ik raak snel dingen kwijt, zoek al lang genoeg
om zeker te zijn
Vaak zijn het halve woorden dan weer hele zinnen
het maakt niet uit in welke kamer ik ben
deuren, muren en sloten zijn machteloos
De woorden die ik het hardst nodig heb, ontneemt hij
mij het eerst, ik beweeg mijn handen, gebaar maar wat,
teken vergissingen die hun vorm gestolen hebben
Soms herinner ik me dingen van jaren terug
iemand die over nat gras rent: ik denk mijn zus in zomerjurk
hoe het altijd begint met iets dat ontbreekt
Anorexia
ik beraam een aanslag op mezelf
verdwijnen doe ik in volle zicht
verdoof de schreeuw die in me woont,
graaf hem in als een verstekeling
in de blinde hoeken van dit hoopje botten,
kaal geschraapt tot breekbare schets
die in eigen vingers snijdt.
de weerhaken in mijn buik
trekken steeds breder wordende cirkels om mijn honger.
een roofdier dat niet tot rust komt
voor het laatste gewicht is afgeworpen.
geen vorm die zich leeg genoeg kan maken.
Palliatief
Ze verzitten de tijd, duwen handen diep
in hun zakken, een houding die slecht past
Figuranten op zoek naar de eerste tekens
van een verdriet dat hongerig op hen wacht
Ze zakken traag door hun glimlach
schuilen in ongeloof en koude kleuren
De geur van rubber en metaal houdt hen bijeen
dringt zacht hun vlees binnen
Herinneringen maken de kamer bewoonbaar
geven gewicht aan de jaren
Wat als ze zich van dag vergissen?
