Interview Rivqa Kriek

‘Een gedicht is wat het is.’

door Alja Spaan

Rivqa Kriek (2002) is geboren en getogen in Nijmegen. Na haar havo-diploma te hebben behaald heeft zij twee jaar Communicatie en Multimedia Design gestudeerd aan NHL Stenden te Leeuwarden, en momenteel zit ze in haar tweede tussenjaar. Naast dichten maakt Rivqa ook veel kunst, en daarom zal ze na de zomer starten aan Academie Minerva te Groningen om daar Design te gaan studeren. De gedichten bij dit interview komen uit haar debuutbundel de uitgesproken stilte.

Gefeliciteerd met je debuut dat begin april werd gepresenteerd bij uitgeverij Leeuwenhof. Hoe kwam dit debuut tot stand?
Dankjewel! Ik dicht al een aantal jaar maar dit deed ik vooral voor mezelf. Ik haal(de) veel plezier en persoonlijke inzichten uit poëzie schrijven en lezen. Op een gegeven moment zei mijn oom Paul Bezembinder: ‘Wil je niet iets serieus hiermee doen?’ En zo is het eigenlijk tot stand gekomen dat ik een dichtbundel wilde uitgeven. Hij heeft me veel geholpen met het proces van een manuscript maken en nadenken over mijn boekpresentatie. Daar ben ik heel dankbaar voor!
–

In het persbericht staat dat in deze bundel, De uitgesproken stilte, je de eerste stappen zet op het pad van de liefde. ‘Bemind worden is veranderd worden’, staat er. Had je dat verwacht?
Dat bemind worden je verandert is iets wat ik wel altijd al dacht, maar niet in zulke grote mate. Wanneer je jong bent heb je vooral het idee dat je de goede persoon hebt gevonden als diegene je blij maakt en laat lachen. Wat ook zeker belangrijk is! Maar naarmate ik ouder word merk ik ook dat de juiste persoon ook mooie- en tedere dingen in je losmaakt, die ergens goed verstopt zaten. Die ‘veranderingen’ staan voor mij wel los van de keuzes die ik in mijn gedichten maak. Dichten is iets waar ik gewoon veel artistieke vreugde uit haal, en wat nu ook graag met mensen deel.
–

In je profiel staat dat je op Instagram publiceerde. Daardoor werd je een openbaar figuur, was dat lastig?
Eerst deelde ik mijn werk op Instagram, maar dat was helemaal niet lastig. Het was op mijn persoonlijk Instagramprofiel, dus ik ben er niet ‘bekender’ mee geworden. Ik heb het ook nauwelijks gedaan, omdat ik beetje paranoïde kon worden van het idee dat mensen mijn gedichten misschien konden kopiëren of iets dergelijks. Daarom vind ik het fijner om ze in een boek te hebben.

Waarom kies je voor de Nederlandse taal? Online verkeren is vaak Engelstalig.
Toen ik echt net begon met dichten probeerde ik dat eerst in het Engels omdat ik toen veel Engelstalige gedichten las. Snel merkte ik dat ik toch beter gevoelige kwesties kon uiten in mijn moedertaal. Geen idee waarom. Ik denk dat veel mensen zich vergissen in hoe ‘ouderwets’ boeken zijn. Boeken zijn er al eeuwen en er blijven er meer en meer komen. Ik zie ze dagelijks nog zoveel om me heen. Boeken zijn altijd in rotatie onder de mensen, daarom geloof ik ook dat ze zich zullen mee vormen met de tijd.

Je geeft een intiem zelfportret in je debuut. Kun je over alles schrijven? Houd je rekening met de lezer? Je vrienden, je omgeving?
Aangezien ik niet ben gaan dichten om mijn poëzie te publiceren, zijn alle gedichten behoorlijk persoonlijk en ongefilterd omdat ze in eerste instantie alleen voor mezelf waren. Een gedicht is wat het is, dus ik heb me in die zin ook niet ingehouden met het samenstellen van mijn manuscript. Er zijn wel wat gedichten die gevoelig liggen. Gedichten waarvan ik vlak voor mijn boekpresentatie wel dacht: ‘Oei, die stuur ik nu maar wel zo de wereld in voor iedereen om te lezen’. Daar kreeg ik wel een knoop van in mijn maag. Maar at the end of the day kunnen mensen kwetsbaarheid erg waarderen, dus zet ik me maar over die knoop in mijn maag heen.

Ik vond op de site Webazine een gedicht van jou uit 2019 met daarin ‘de pijn van het opgroeien’. Gebruikte je het schrijven om die pijn te verwerken?
Nou! Dat gedicht was ik zelf dus echt al jaren vergeten. Volgens mij had mijn mentor toentertijd aan mij gevraagd of ik een gedicht wilde schrijven in het kader van de eindexamens voor het webazine van mijn school. Toen heb ik dat relatief snel geschreven. Wel grappig om dat nu zo terug te lezen. Maar persoonlijke waarde heeft het gedicht niet.

Wat betekent schrijven voor je? En waarom koos je voor poëzie?
Ik denk niet dat ik schrijven heb gekozen, maar dat schrijven mij heeft gekozen. Zo geloof ik dat dat wel met iedere kunstenaar gaat. Je kiest niet de vorm van hoe je je wilt uiten. Het hoort gewoon bij je en daar kan je niet echt iets tegenin brengen. Poëzie heb ik natuurlijk wel altijd prachtig gevonden. Het eerste gedicht dat echt een diepe indruk op me heeft gemaakt is Mocht je me vergeten van Pablo Neruda. Ik kan dat gedicht tot op de dag van vandaag nog steeds op zoveel mensen toepassen die ik gekend heb, die belangrijk voor me waren. Misschien dat ik na het lezen van dat gedicht begon te snappen hoe helend poëzie voor je kan werken. Ik heb niet specifiek dichters die een voorbeeld zijn. Ik lees zoveel verschillende bundels van verschillende dichters. Ze hebben allemaal iets wat me inspireert en me motiveert om meer te schrijven

Hoe is het om een twintiger te zijn? En wat is eigenlijk volwassen zijn?
Ik weet niet helemaal wat ik vind van een twintiger zijn. Ik ervaar nu wel de meeste vrijheid die ik ooit heb ervaren, om te gaan en staan waar ik wil. Maar aan de andere kant heb ik het idee dat wij als twintigers ook allemaal niet echt een idee hebben wat we nou eigenlijk aan het doen zijn. Volwassenheid is voor mij in ieder geval geen eindpunt. Volwassenheid heeft een hele andere vorm wanneer je bijvoorbeeld 25 bent dan wanneer je 55 bent. Misschien is volwassenheid juist mooi omdat er geen definitie voor is.
–

Wat wil je nog allemaal gaan doen?
Voor nu blijf ik dichten zoals ik dat altijd al heb gedaan. En wanneer het moment natuurlijkerwijs komt dat ik een tweede bundel wil uitgeven en die is compleet, dan doe ik dat!

–