“om dichterbij de poëzie te komen”

Ernst Jan Peters (1961) woont in Eerbeek en is communicatieadviseur voor de Veluwse samenwerking, Veluwe-op-1. Hij studeerde Nederlandse taal- en letterkunde aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en studeerde af in de Taalbeheersing. In zijn blog Het Rijmrijk stelt hij zich op als reisleider door een wereld waar het altijd wel ergens rijmt…
Alja Spaan stelde hem een paar vragen voor de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’.

foto Annemieke Dibbink

Wat heb jij met poëzie?
Binnen de poëzie wordt taal uitgedaagd om zich anders te gedragen, om te tonen dat er meer lagen zitten in wat je schrijft of voorleest. Dat intrigeert mij mateloos. Wij hadden thuis bloemlezingen slingeren en ik bladerde door de gedichten van Gerrit Achterberg. Alle woorden kon ik lezen en toch begreep ik het niet. Hoe kan dat? Daar wilde ik meer van weten en ik ben later Nederlands gaan studeren in Utrecht om dichterbij de poëzie te komen. Toen ik met die studie bezig was, zag ik ook andere boeiende werkterreinen en ben ik de poëzie wat kwijtgeraakt, maar op de een of andere manier vindt het mij telkens weer terug.

Hoe ben je bij Meander terecht gekomen?
Als het gaat om poëzie wil ik anderen graag laten meegenieten van het fraais dat er is verschenen. Ik wil mensen ervan overtuigen dat het allemaal net wat minder moeilijk is dan het lijkt. Vanuit die gedachte ben ik mijn weblog begonnen: Het Rijmrijk. Ik schrijf toe naar een gedicht waar ik dan zoveel over vertel dat het voor de lezers, en ik hoop dat daar veel middelbare-school leerlingen tussen zitten, steeds toegankelijker wordt. Als ik een geluidsfragment kan vinden waarbij de dichter zelf voorleest, is het nog aardiger…
Omdat ik de Nieuwsbrief van Meander ontving om een beetje bij te blijven, zag ik de oproep voor recensenten en daarop heb ik gereageerd. Eindredacteur Hans Puper las wat ik zoal schreef en hij durfde het aan met mij. Hans is mijn levenslijn naar Meander en soms neemt Eric van Loo het over. Ik ben geloof ik de enige recensent die dit doet naast een volledige baan, dus ik moet daar wel mijn momenten voor vinden.

Wat is er leuk aan recenseren?
Soms stuurt Hans een lijstje met wat hij heeft binnengekregen aan nieuwe bundels en daar kies ik uit. Ik lees en herlees de bundel en probeer er iets zinnigs over te zeggen. Ik hoop altijd dat ik er voldoende in aantref wat mij aanspreekt; ik heb er een hekel aan om een bundel neer te sabelen. Laatst had ik er een die ik het liefst terug had gestuurd, maar ook dat werk hoort erbij en dan probeer ik aan de hand van het werk te laten zien waarom ik het niet zo goed vind.
Soms komt er iets uit wat ik graag wil beoordelen. Hans probeert dat dan te pakken te krijgen en dan ga ik aan de slag. Ik heb de laatste tijd wel iets met biografieën van dichters. Het kost meer tijd, maar het is erg boeiend om te merken dat je het leven van mensen op zoveel verschillende manieren kunt beschrijven. Die van Remco Campert lijkt niet op die van Herman de Coninck en dat ligt niet aan hun poëzie maar wel aan de biograaf. En op de een of andere manier lees je de gedichten anders als je de biografie uit hebt, ze krijgen een andere diepte.

Schrijf je zelf ook gedichten?
Heel lang niet. Vooral uit respect voor het geweldige werk dat je leest van anderen. Dichters als Pieter Boskma of Anneke Brassinga zijn in mijn ogen zo goed, daar voeg ik weinig aan toe. Feit is wel dat je door zelf te dichten dichterbij het werk van anderen komt. Dus zo nu en dan gebeurt het dat ik toch een poging waag. Met eentje ben ik in een top 100 van de Turing beland (#trots) en dat geeft wel weer even een impuls.

Drie gedichten Ernst Jan Peters