Op kousenvoeten of blote kakken
door Kees Godefrooij
De 36 gedichten in Bijna oud, gedichten van een babyboomer zijn op twee na geschreven in de vrije vorm en variëren qua compositie; sommige strak in het pak, andere wat losser.
Ze nemen je vanaf de eerste pagina op sleeptouw en worden op geen enkel moment huilerig, want Kroon bezit de gave om de fee van de weemoed met fluwelen handschoenen aan te pakken en te paaien. Het is boeiend materiaal, niet alleen voor oudere lezers, maar zeker ook voor degenen die hun onbezonnenheid nog decennialang kunnen genieten zonder noemenswaardige consequenties. Zij lezen bijvoorbeeld het gedicht ‘Aan een nieuwe generatie’. In ‘Kern’ telt het lyrische ik zijn zegeningen tijdens de bedevaart naar onthechting:
Kern
Je hebt gewoond
in de gedachten van zovelen,
vrienden die je ontving en
bij wie je te gast was
hebben vast en zeker
ooit van je gedroomd.
Je hebt verkeerd in kringen
waar schoonheid leven was
dat je hebt nagestreefd en
met warmte hebt behouden –
maar van de dagelijkse gang
van zaken en ervaringen
heb je niets bewaard.
De wereld waarin je graag verkeerde,
muziek, de boeken die je las,
een zeldzame ets, een zeefdruk
die jouw wezen weergaf,
het vormt de rijkdom
die je hebt verzameld,
waarvan je straks
doodgewoon afstand doet.
De bundel kent een rijke schakering aan invalshoeken omtrent het ouder worden. Neem ‘Sneeuw voor de zon’, waarin wordt geklaagd over ouderdomskwaaltjes; maar dan vervolgt de dichter: ‘wat is het toch dat alles / plotseling wordt vergeten en verzwegen / in gezelschap van een mooie vrouw?’
In ‘Dilemma’ doemt de vraag op hoe anderen het ervaren. Zouden ze ook met gemengde gevoelens terugkijken op de vrienden en kennissen van weleer van wie je nooit meer iets hoort en waar jij ook geen contact mee opneemt?
Dilemma
Zou het meestal wel zo gaan,
dat je zonder goede reden
mensen die je vrij goed kende
nauwelijks of niet meer ziet?
Zouden anderen hetzelfde doen,
niets meer van zich laten horen
en dat doorgaans zonder spijt?
Zou het een gewoonte worden,
alleen maar aan hen terug te denken?
Zou je dit ten diepste wel zo willen?
De poëzie van Dirk Kroon blaast je met kracht doch op ingetogen wijze uit je schoeisel; niks geen explosie, bloed aan de wand of ingewanden over de vloer. Je bent na lezing alleen je sneakers kwijt, en slentert verder – al naar gelang – op kousenvoeten of blote kakken. Een aanrader, deze bundel.
*****
Dirk Kroon (1946) studeerde Nederlandse taal- en letterkunde aan de Rijksuniversiteit van Leiden en was jarenlang deeltijddocent in Rotterdam. Als letterkundige publiceerde hij essays, bloemlezingen en compilaties over J.H. Leopold, M. Nijhoff, J. Slauerhoff, M. Vasalis e.a. Als dichter debuteerde hij met Materiaal voor morgen (1968) en daarna volgden o.a. De vogelvrouw (1977) en Grondsporen (1978). In 2007 verscheen zijn voorlaatste bundel, Getemd tij.
Bijna oud, gedichten van een babyboomer is de achtste bundel in de Bordeauxreeks van Uitgeverij Liverse.
