door Edith de Gilde
Edith de Gilde (Den Haag, 1945) was docente Nederlands, begeleidde vrijwilligers voor Oxfam-Novib, had een yogastudio en werkte als schrijfcoach. Haar gedichten zijn te vinden in poëziekalenders en bloemlezingen en in de bundels ‘Zeilschip Zondag’, ‘Verloop / Verlauf’ en ‘Vleugels van cement’. Ze maakte ook gedichten bij foto’s, zie de bundel Wat we achterlieten/What we left behind met Mariet Lems, en bij collages, als ik geen kat was met Fanny Mazure.
Een aantal gedichten viel in de prijzen en een aantal is vertaald in het Duits, Engels, Frans en Turks. Ze werkte van 2000 tot 2002 mee aan Meander. Ze hielp mee aan het beoordelen van de gedichten en redigeerde teksten en schreef een aantal Klassiekers.
In 1999 kreeg ik mijn eerste internetverbinding. Binnen een week vond ik een boek waarnaar ik al tijden op zoek was en werd ik zelf gevonden door een buurmeisje van meer dan veertig jaar geleden. Ik was om. Tikte het trefwoord ‘poëzie’ in en vond Meander *. Met een advertentie: medewerkers gezocht. Ik was me, ongeveer gelijk met de start van Meander, met dichten en voordragen bezig gaan houden, dus dit leek me wel wat. Bovendien trok de vormgeving van de site me aan én het uitgangspunt: ruimte bieden aan beginnende dichters, maar wel met een selectiedrempel.
Aan Meander meewerken was, zoals nog altijd, vrijwilligerswerk, maar je kwam er niet zomaar binnen. Ik herinner me een tamelijk lange vragenlijst, waarin vooral de vraag ‘wat heb je ons te bieden’ eruit sprong. Maar het lukte en tegelijk met o.a. Joop Leibbrand ging ik deel uitmaken van het team. In welke volgorde ik wat gedaan heb, weet ik niet meer, maar het was onder andere: selectie van de binnengekomen gedichten, eindredactie, wat recensies (niet mijn lievelingsklus), contact onderhouden met Alfred Schaffer, die elke maand een Zuid-Afrikaans gedicht voor publicatie uitzocht en met Andrys Stienstra, die hetzelfde deed met een Fries gedicht. Ik vroeg oud-studiegenoot Anton Korteweg of hij wat gedichten voor ons had. Hij stond ze met plezier af. Tomas Lieske, ook een studiegenoot, stelde een gedicht ter beschikking dat we met zijn toestemming aan een aantal jongeren toestuurden om er hun mening over te geven, met verrassend resultaat. Ik publiceerde af en toe zelf wat gedichten, schreef een stuk over voorwaarden waaronder een dichterswerkgroep succesvol kon zijn en wat verslagen over bijeenkomsten met of over poëzie.
Was dit allemaal werk dat via e-mail en internet werd gedaan, de medewerkers kwamen af en toe ook fysiek bij elkaar. De yogastudio die ik toen had, was er een goede plek voor, maar in de veel kleinere huiskamer van de flat waar ik later woonde, pasten we (toen nog) ook prima. Na een jaar of wat leek het me leuk om ook een ontmoeting te organiseren met dichters die regelmatig in Meander publiceerden. Ik kon een ruimte regelen waar ik zelf vaak voordroeg en zo kwam er aan de Haagse Toussaintkade de eerste ‘Meander live’, nu in Zutphen een activiteit met een heel andere invulling.
Is dit een van mijn beste herinneringen aan mijn tijd bij Meander, een andere die ik koester zijn mijn bijdragen aan de Klassiekers, de Meanderdochter die het geesteskind van Joop Leibbrand was. Ik ben blij dat deze waardevolle reeks na Joops overlijden is blijven bestaan, zoals ik ook blij en dankbaar ben dat de dood van Rob de Vos niet het einde van Meander is geworden.
Bijvangst was er ook. Zo was er in 2000 het stuk van Chris Coolsma over het Liechtensteiner sonnet, een stuk dat eruitzag als proza, maar in werkelijkheid geheel in deze door hem bedachte versvorm was geschreven. Lang verhaal kort: in een paar weken schreven Chris, Joop, Ans Wijnstroot en ik samen honderd Liechtensteiner sonnetten, we ontmoetten elkaar, selecteerden, herschreven en weer wat later presenteerden we in aanwezigheid van Driek van Wissen en Jean-Pierre Rawie de bundel Mogen we éven @frekenen.
Er is meer, maar ik stop, want het wordt tijd voor een welverdiende felicitatie met de dertig (!) jaren die Meander nu telt. Ik wens het huidige team rond Meander heel veel plezier en succes met al hun werk en ik hoop, met zo verheugend veel anderen, nog lang een trouwe abonnee te blijven.
*noot van de redactie: Ook nu tref je Meander nog op de eerste pagina aan als je poëzie intikt!
afbeeldingen © Pixabay
–
