Recensies

Podiumdichter Tom Driesen debuteert officieel met zijn bundel ‘Inschepen en vertrekken’. Tom Veys is onder de indruk, hij ziet het talent van Driesen om zijn leefwereld aanspreekbaar te maken: ‘Zijn gedichten zijn uitspreekbaar en empathisch, ze passen op een podium en op papier.’

Dorota Walczak schrijft een ode aan de Noordzee in de bundel 'Noordzee/Morze Północne'. Hettie Marzak vindt dat slechts zeventien gedichten te weinig is om overtuigend te zijn. Ze komt dan ook tot de conclusie dat 'de Noordzee veel dieper is dan deze gedichten.'

Maurice Broere bespreekt ‘Jouw nectar is mijn inkt’ van Sander Grootendorst. Een verrassende bundel: ‘Je waant je in een beschrijving van de werkelijkheid en ineens bevind je je in een soort parallel fantasiewereld.’

De tweede bundel, 'Weten welke huid je aan moet', van Edward Hoornaert wordt besproken door Peter Vermaat: 'Evenals veel moderne schilderkunst houdt de stijl van Hoornaert het midden tussen figuratief en abstract, waarbij de bovenste laag van een gedicht vrijwel altijd voldoende concreet is voor beeldvorming, maar tevens nooit zo eenduidig dat er sprake kan zijn van een anekdote.'

De scores zijn berekend, de uitslag is bekend. De winnaar van de Rob de Vos-prijs 2023 is Steven Van Der Heyden met zijn gedicht 'Woonzorgcentrum'. De tweede prijs gaat naar Annika Cannaerts met haar gedicht 'Laatste groet aan mijn lichaam'. Johan Clarysse wint de derde prijs met zijn gedicht 'Het afscheid voorbij'.

'Dingen die licht geven' is een verzameling gedichten uit de poëzieproductie Poëziesterren van de afgelopen twee jaar die geschikt zijn voor het secundair onderwijs in Vlaanderen. Want: 'Poëzie is taal die feestviert!' Een bespreking van Herbert Mouwen.

Marc Bruynseraede bespreekt het 'Luuk Gruwez handboek' waar Carl De Strycker de samensteller van is. Het boek dient als inleiding en naslagwerk, oftewel een gids bij en door het werk van Gruwez.

Johanna Pas is onlangs overleden, haar laatste bundel ‘De onverwachteling*’ was toen net uit. Volgens Jeroen van Wijk verdienen deze gedichten de hoogste lof. Een longread.

Het poëziedebuut van Eva Meijer, ‘Het witste woord’, is volgens Æde de Jong antropomorfe poëzie: ‘Niet-menselijke entiteiten krijgen menselijke eigenschappen toegedicht, vooral het vermogen om op een menselijke manier te communiceren.’