Merelnest
Een gedicht schrijven zoals een merel
zijn nest bouwt. Hij voelt dat het tijd wordt
maar weet niet waarvoor, er is een drang
maar waarnaar, heeft meteen al zijn bek vol
en begint zonder weet van voor het eerst
of het laatst, de viburnum een plaats
waarin je je heel goed kunt vinden.
Hem gaan helpen met reepjes katoen,
eindjes touw, wat hij allemaal wel wou,
maar liever dan watten nam hij het mos
uit de dakgoot waarmee hij in omwegen
aanvloog en in de takken verdween.
Zonder vloek of zucht hem zien werken
aan wat hem volmaakte: het nodige
nest en zoveel onzichtbaarheid
als je je daarin mag wensen.