Nicole Teunissen werkt als zelfstandig redacteur voor verschillende uitgeverijen.
Ellen van de Corput over Nicole: Het is altijd bewonderenswaardig wanneer iemand zowel poëzie als proza schrijft, en dat allebei goed doet. Haar gedichten hebben vaak ook iets prozaïsch; al lezende zie je verhalen en personages voor je. De originele, mooie zinnen die haar gedichten afsluiten maken dat je ze wilt herlezen.
Voor mij is schuilen iets dat je voor regen doet en
ik zou vooral bang geweest zijn, ben ik bang.
Aan mij hadden jullie dus ook niets gehad.
Dit is een lijst waarop staat wat er niet meer staat, met telkens
op de zolder, in de kelder of het schuurtje waardeloze spullen, maar voor wie?
Uit gewoonte richt ik dit gedicht in met bij elkaar klinkende meubels.
Veel tafels, om onder te kruipen en de veters van je vaders schoenen aan elkaar te knopen
terwijl hij in de kranten leest hoe slecht de wereld is. Om alles giechelen, omdat het ergste wat
er kan gebeuren dat hij zijn pantoffels draagt.
Ik besmeur de muren met mijn mosterd-na-de-maaltijd-veiligheid, met elke veeg een vraag.
Hoelang ik nog ga doen alsof hier mensen wonen in papieren huizen en waarom
een mee te nemen kind nog in de oren knopen
een tafel wordt vanzelf
een hut in een kamer in een huis in een kamer in mijn hoofd en misschien
moest ik dan ook maar binnen blijven.
Als iemand weer eens beweert dat ik nog een heel leven voor me heb,
weet ik niet hoe snel ik erachter vandaan moet komen
met mijn handen omhoog.
Eens zullen we eensgezind in een eengezinswoning wonen,
al kun je zoiets ook te snel zeggen en moeten we eerst maar eens
onze hoofden breken over iets wat meer te lijmen geeft dan
wie van ons een witte duif durft vast te houden.
Of eigenlijk
wie van ons een witte duif durft los te laten, maar
om los te laten moet je eerst –
dat dat voor wel meer dingen geldt en wat
de kleur ermee te maken heeft.