Vol lichtgewicht
door Wilma van den Akker
Ik schrijf niet graag slechte recensies. Als ik het voor het kiezen heb neem ik uit het aanbod te bespreken bundels een dichter of titel waar ik iets van verwacht. Zo kwam VerzamelStip II – Een wormstekige verzameling van Kees Stip in mijn bezit. Toegegeven, ik ben geen groot liefhebber van light verse. Het wordt me al gauw te melig, maar Kees Stip, ook bekend onder het pseudoniem Trijntje Fop, is een naam. Een dichter die decennialang in de Volkskrant heeft geschreven, die wil ik wel eens lezen.
‘Het meeste werk in deze bundel is niet of nauwelijks gepubliceerd’, zegt de tekst op de achterkant, die identiek is aan het voorwoord. Wat betekent ‘nauwelijks gepubliceerd?’ vraag ik me af. (Bedoeld blijkt: niet in boekvorm verzameld en alleen in tijdschriften of gelegenheidspublicaties ondergebracht.)
Na enkele gedichten gelezen te hebben denk ik heel onaardig ‘maar goed ook.’ Het zijn er zoveel, en zoveel flauwe rijmpjes na elkaar, dat gaat echt tegenstaan.
Nee, ik heb niet de hele bundel uitgelezen, maar er hier en daar eentje uit geplukt. Zoals dit vierregelig rijm, waarin Stip de uitdaging aanging om te rijmen op ‘herfst’.
Het uitgestelde erfstuk
Geen rijm dat voor mij een probleem is
in lente, zomer of herfst.
En als de winter straks voorbij is
krijgt elke uk van mij een erfst-
Voor wie lichtgewicht gedichten zoekt over dieren, is deze bundel een handig naslagwerkje. Stip wist op vele soorten een rijm te maken, alle getiteld ‘Op een … ‘
Op een oorworm
Een oorworm en zijn neef te Goor
bewoonden daar hetzelfde oor.
Hijzelf was met een slanke schone
het achteroordeel gaan bewonen
terwijl zijn veel te dikke neef
in het vooroordeel steken bleef
‘Ook het serieuzere werk – sonnetten – van Kees Stip komt aan bod,’ beloven voorwoord en achterkant. Zijn sonnetten per definitie serieus? Oordeel zelf:
De zon
Zit de zon vandaag niet in zijn baan?
Midden op de dag is het nog donker
Ook geen maan en ook geen stergeflonker.
Zou er geen reservezon bestaan?
“Inderdaad, die is er wel”, zo klonk er
hoog een stem, “hij wil alleen niet áán,
Ergens schijnt iets mis te zijn gegaan
met de automatische ontvonker.”
Daarvan sta je toch wel even paf.
Goeie God wat een organisatie.
Voor een doodgewone reparatie
kan er zelfs geen dubbeltje meer af.
Met een stel van zulke zwarte zonnen
zou ik nog geen nachtclub zijn begonnen.
Je moet er van houden, en om een enkele woordspeling kan ik wel glimlachen. Ook zijn er vast liefhebbers van dit genre gedichten. Maar of de Erven Stip en uitgever Henk Verweerd van Liverse die de rechten overnam de dichter hiermee eer aandoen, durf ik zeer te betwijfelen. Ik zou liever een zorgvuldige selectie van de beste gedichten lezen. De vormgeving kan ook veel beter. Persoonlijk word ik door het inkijken van dit werkje bevestigd in mijn opvatting dat een bekende naam geen enkele garantie vormt voor kwaliteit.
***
Dit is het tweede deel van een uitgave van het complete nagelaten oeuvre van Kees Stip. De Contrabas besteedde er al eerder aandacht aan.
Het eerste deel, VerzamelStip I, verscheen in 2012 en is o.a. hier verkrijgbaar. Aldaar ook een korte beoordeling.
Op internet is er over het fenomeen dat Kees Stip was veel informatie te vinden, o.a. op Schrijversinfo, De Nederlandse Poëzie Encyclopedie en natuurlijk op de site van de KB.
