Laura Mijnders – Nachtschade

Te weinig parels

door Wilma van den Akker

Een eerder bericht op Meander vermeldt dat voor Laura Mijnders poëzie eenvoud betekent en dat de werkelijkheid niet mooier omschreven hoeft te worden dan zij is. Nu ben ik ook niet zo’n liefhebber van krullen trekken en mooischrijverij, maar bij ‘kale’ poëzie hoop ik wel altijd op krachtige beelden en trefzekere taal. Aan goede eenvoudige poëzie heeft een dichter geschoven en geschaafd tot er geen verkeerde klank of woord meer in staat. In dat opzicht vind ik veel van de gedichten in Nachtschade, de debuutbundel van Mijnders, te gemakzuchtig overkomen.

Het beeld van de trein die het landschap in tweeën splijt is wel mooi, maar er is niets verrassends aan ‘doelloos staren’, ‘voorbij razen’ en ‘dat dit het toch wel zo’n beetje is.’ Ik kan me best voorstellen dat het even zien van modder op schoenen tot inzichten leidt, maar hier glijdt het langs me heen. Het kost moeite een gedicht te vinden dat raakt en dat niet verprutst wordt met uitleggerige woorden als ‘ berusting’, ‘schaamteloos’ en ‘verdrongen schuldgevoel’. Het advies ‘show, don’t tell’ geldt voor dichters naar mijn mening nog sterker dan voor prozaschrijvers. Het lijkt of Mijnders daar nog nooit van gehoord heeft. Ze komt niet weg met het excuus dat poëzie eenvoud is.
Ook een zekere rauwheid biedt geen uitkomst, lijkt niet doorleefd en komt niet voorbij het stadium van standaardplaatjes.

De poëzie van Laura Mijnders zal nog flink moeten rijpen om interessant te worden. Graag zou ik meer beelden zien als in het titelgedicht, Nachtschade: / ik schraap een verloren halssnoer bij elkaar / raap de parels rond jouw voeten /.
Er staan te weinig van deze parels in de bundel.