Vanochtend stond ik op
als grote grijze zwerver
ik lag buiten het was niet
eens koud ik begreep de stad
en de mensen om mij heen al
heel lang niet meer mijn
eenzaamheid stonk naar
ongewassen kleding ik
werd gemeden op straat
ik zat onderuitgezakt
tegen de gevel van een
Jumbo en probeerde wat
te slapen tot de politie
me kwam manen weg te gaan
en zelfs op het Pater
Poelspleintje was ik
bij de kringloopwinkel
niet welkom het park
was tussen tien en acht
verboden gebied vannacht
sliep ik in als grote grijze
zwerver ik lag buiten bij een
parkeerplaats het was niet
eens koud het was niet eens
erg er gapen kloven in vele
hoofden ik kan net zolang
in en uitademen tot de stad
mij is vergeten en zo zou ik
kunnen overleven.
Tijd
Dat hij daar niet van hield
hij stribbelde tegen dus je
paste steeds grover geweld
toe eerst alleen in woorden
hij werd kleiner en kleiner
tot hij een ding was
je pakt het op zet het op
tafel je wilt zelf zien hoe
dat ding er uitziet het is
afgeleefde levenloosheid
die je oog raakt het licht
doffer en minder blauw
ineens gaat het ding tikken
als een tijdbom wil geen
ding meer zijn wil met ons
in ons elke grote verandering
begint als monster begint nu
het tikkende ding blaast een
nieuwe tijd leven in en
een oude tijd op.
Duif
De tijd is een kat die
loert naar een duif is
een belofte maak één
klein foutje één misstap
dan eet ik je op de tijd
heeft alle geduld van de
wereld hij wacht op je
klaar om te springen maar
wanneer de sprong komt
weet geen levend wezen
de tijd is een kat die loert
naar een duif de belofte
van eten de één zijn dood
is weer andermans brood
natuurwetten weer eens
bewezen beween de misstap
van de duif niet er is geen
reden veroordeel de kat niet
om zijn hap en wees tevreden
het werkt eindeloze opvolging
van leven een kat loert naar een
duif een dichter is klaar om zijn
vleugels uit te slaan het past
bijna naadloos in elkaar stap
mis.
