DE TWEE SCHALEN
Ik hoorde een wijs man
eens zeggen (het was
de dichter Leo Vroman)
dat het geen zin heeft
je om je lot te beklagen
omdat de natuur geen
rechtvaardigheid kent.
Ik zou dit graag
preciezer willen. In het
eerste heeft hij gelijk.
Maar de natuur kent
wel degelijk een rechtvaardig
in de zin van dat zij streeft
naar balans. De weegschaal
van Vrouwe Justitia
draagt bij haar geen
morele waarden, maar
de zwaartekracht
van de aarde en de zuivere
snelheid van het licht.
Zij is het wegen zelf
als het ware: zij trekt recht
maar zij spreekt het niet.
CLAIR/OBSCUR
Mijn hart is een raam
in een donkere kamer
gevuld met het blinkend
bewegen van een zee
Met stemmen waaruit
het water bestaat: die van
vallen en opstaan en hechten
en scheuren – alleen deze twee
–
Hier zijn de winters die ik terug wil halen
een volle pagina gevuld met sneeuw
een lange dunne regel in inkt geschreven
de horizon, een enkele verre vogel
stippelt de punten op de i’s er in
Daar laat ik mijn hoofd met berenvel stofferen
ik ga er wonen in die knusse hut
en kijk hoe tussen de stammen van de schrale bomen
een rest van licht zich over het poolijs buigt
de nacht invalt – een die elk uitzicht in zich opzuigt
O dan verschaft de met het duister
samenvloeiende inkt een zee van licht!
Foto: Gabriele Viertel
Verliefd zijn is scheppen,
zien naar ons wensen, zien
zich toe te wensen, te
eigenen bovendien.
Verliefdheid is verbeelding.
Zo verbeeldde het water
zich eens, toen het verhit
was geweest en bevroren
en weer afkoelde en zich
goed voelde en als goddelijk
bewoog in zijn bekken,
dat het verliefd was geworden
op stof omdat het licht
er zo mooi op viel en het
streelde dat het levend
was en het werd want zelfs
verbeelding heeft nakroost
hoezeer microscopisch
ook in den beginne –
het wordt vanzelf groot.
