Paul Bogaert (1968) is dichter. Begin 2018 verscheen zijn zesde dichtbundel Zo kan het niet langer. Voor zijn bundel Ons verlangen kreeg hij de Herman De Coninckprijs 2014. Bogaert woont in Leuven en werkt in Brussel.
foto: Koen Broos
14 JAAR
Meer licht. Meer welzijn en gezondheid.
Zou je denken. Maar de meisjestent is meer
een onafhankelijke denktank.
Er worden njets gefabriceerd.
Ze zuigen er tictacjes op. Ze snuiven er
alcoholstift. Ze likken
aan labels. Aan hun vingers
kleven adresetiketten. Ze hebben een handschrift
voor spreuken. Ze verzinnen folteringen
op post-its voor lastige klanten.
Dit kan uitgewerkt worden
tot een longread
over silhouetten, panoramavrijheid en oversteekbewegingen.
Iets voor gevorderden. 3D-dingen.
14 JAAR
Aan de andere kant, het morsige
lachen om een klinkerbotsing, een valse
hoest, sshhht, een halve libel, het heimelijk ergens
spuiten van shampoo. Van hand tot hand
gaat het Nieuw Moppenboek voor de Jeugd
om erin te rochelen.
Volgen soortgelijke feiten.
Tussenpozen, verdunde imitaties.
En daarna dus, zou je denken, ben je vrij.
Toch is er in de jongenstent
niet voor elk gewoontedier een plaats.
Dat luistert. Dat graaft elk zijn gang.
Ineens kan alles anders zijn, oorzaak of gevolg
van een nachtelijke overname.
uit: Zo kan het niet langer, Gedichten, Polis, 2018
Zie ook de recensie van Paul Roelofsen https://meandermagazine.nl/2018/03/hoe-dan-wel/
