Eke Mannink (1968) is schrijver, dichter, radiomaker en columnist. Ze publiceerde vijf dichtbundels. Onder meer: ik schrijf je bij me (2012), vondeling bij uitgeverij Liverse (2015) en Min in 2016 bij uitgeverij Vlinderwerk. Zomer 2018 verscheen haar debuutroman Zo stroom ik van je over (bij uitgeverij Elikser). Op dit moment werkt ze aan een boek in opdracht van een joods echtpaar, over de invloed van de Tweede Wereldoorlog op hun dagelijks leven.
foto Mila Mannink
Herinnering
Dit is het jaar waarin je bent gegaan
over de rand van nu en toen – je bent voorbij,
maar aan dit jaar is alles nog van jou:
er ruist een lach, er strijkt een hand,
er streelt een oog over de dagen
en bij nacht is er een stem,
zijn er verhalen uit de oude doos.
Dit is het jaar waarin je bent gegaan,
het jaar waaruit je bent vertrokken – zo van jou
nog – ik weet wel: de tijd is nep,
het maakt niet uit hoe men de jaren noemt,
de dagen nummert, uren telt.
dit blijft het jaar van jou, je kijkt nog mee
over mijn schouder –
doe je dat in januari ook nog alsjeblieft?
En daarna ook en daarna ook en ook daarna?
Zusters waren we.
In diep verdriet, in pijn
en in verschilligheid.
Ons leven – het lag aan onze voeten,
we droegen het op handen,
we brachten het in kaart,
we kleurden bij waar iets nog bijgekleurd moest worden,
en lachten als bij toverslag de diepte opdook tussen onze woorden.
Daar sprongen we dan in.
We waren niet de moeder en de dochter
die ze zagen. Nee, zusters waren we
in diep verdriet en pijn
en bij vlagen,
diepe vlagen,
ook in het geborgen zijn.
مامان (mama)
Het waren wieken
die de lucht, het licht, verplaatsten
naar de tijd dat ze een mollig hoopje mens,
een baby in een reistas was:
mijn dochter.
Ze lag als kleine koningin
omringd door gras
te kijken naar het grote ondermaanse.
Over haar wangen vlogen schaduwen van tijd:
het waren wieken
die de lucht, het licht, verplaatsten.
Haar tweede woord was ‘molen’.
Na onze afspraak
die bleef hangen in wat digitale tekens
die verwijzen naar een toekomst die voorbij is
waan ik me een Iraanse, wier zoon
gevlogen is.
Een Iraanse in de bergen, die soms terugdenkt
aan de taal van het begin.
Zijn tweede woord was ‘water’.
