Yolandi de Beer (1980, Kimberley, Zuid-Afrika) verhuisde naar Bloemfontein waar zij afstudeerde als Ingenieur in Electronic. Daarna werkte zij in Pretoria, waar zij haar man ontmoette en moeder werd.
In augustus 2016 is Yolandi met dochter Katinka naar Nederland verhuisd.
Ondanks tien jaar studie (BTec Electronic Engineers, Bsc Honeurs Technology Management) was deze richting nooit haar passie. Zij kookt graag, blogt, tekent en verzamelt al jaren woorden en mooie spreuken.
Alja Spaan stelde haar een aantal vragen.
Wat betekent taal voor je?
Taal is mijn huis. Ik zie woorden met kleur. Taal is voor mij de allergrootste verbinder. Taal betekent niet alleen Het Nederlands, Afrikaans of Engels of welke taal dan ook – het is voor mij een groot magisch tapijt met stukjes pure taal daarin verweven, in haar geheel een schilderij waar iedereen aan kleurt.
Hoe ben je bij Meander terechtgekomen?
Mijn man is een levenslange vriend van Levity Peters. Levity weet dat ik een liefde voor taal en vooral voor de dichtkunst heb. Hij heeft mij in contact gebracht met Hans Puper.
En wat doe je bij Meander?
Meander krijgt vaak Zuid-Afrikaanse bundels binnen en ik heb de leuke klus om deze te recenseren.
Wat vind je leuk aan deze klus?
Ik ontdek zelf meer nieuwe Zuid-Afrikaanse dichters. Met de hulp van mijn man durf ik nu ook recensies in het Nederlands te schrijven. Op deze leuke manier heb ik mijn Nederlands kunnen verbeteren. Het hielp me enorm om me de Nederlandse taal eigen te maken.
Heb je favoriete dichters of gedichten?
Ik heb er meerdere…Maar Ingrid Jonker (een beetje cliché maar…) – het gedicht ‘Ek herhaal jou’ spreekt me altijd aan. Ze kon dingen met taal doen die de som van woorden overstijgen. Echt een taaltovenares.
Drie favoriete gedichten:
Ek herhaal jou
Ek herhaal jou
sonder begin of einde
herhaal ek jou liggaam
Die dag het ’n smal skadu
en die nag geel kruise
die landskap is sonder aansien
en die mense ’n ry kerse
terwyl ek jou herhaal
met my borste
wat die holtes van jou hand namaak
© Ingrid Jonker ( Kimberley, 19 september 1933 – Kaapstad, 19 juli 1965)
Ma
Ma, ek skryf vir jou ‘n gedig
sonder fensie leestekens
sonder woorde wat rym
sonder bywoorde
net sommer
‘n kaalvoetgedig
want jy maak my groot
in jou krom klein handjies
jy beitel my met jou swart oë
en spits woorde
jy draai jou leiklipkop
jy lag en breek my tente op
maar jy offer my elke aand
vir jou Here God.
jou moesie-oor is my enigste telefoon
jou huis my enigste bybel
jou naam my breekwater teen die lewe
ek is so jammer mamma
dat ek nie is
wat ek graag vir jou wil wees nie.
© Antjie Krog (Kroonstad, 23 oktober 1952)
Vergewe en vergeet”
Dat gij niet vergeet de dingen die uwe ogen gezien hebben” Deuteronomium 4:9
Daar het ‘n doringboompie
vlak by die pad gestaan,
waar lange ossespanne
met sware vragte gaan.
En eendag kom daarlangs
‘n ossewa verby,
wat met sy sware wiele
dwars-oor die boompie ry.
“Jy het mos, doringstruikie,
my anderdag gekrap;
en daarom het my wiele
jou kroontjie plat getrap.”
Die ossewa verdwyn weer
agter ‘n heuweltop,
en langsaam buig die boompie
sy stammetjie weer op.
Sy skoonheid was geskonde;
sy bassies was geskeur;
op een plek was die stammetjie
so amper middeldeur.
Maar tog het daardie boompie
weer stadig reggekom,
want oor sy wonde druppel
die salf van eie gom.
Ook het die loop van jare
die wonde weggewis –
net een plek bly ‘n teken
wat onuitwisbaar is.
Die wonde word gesond weer
as jare kom en gaan,
maar daardie merk word groter
en groei maar aldeur aan.
© Totius (J.D. de Toit, 1877-1953)
