Twan Vet (1998) is schrijver en muzikant. In 2019 bracht hij de EP ‘De Blues Voorbij’ uit en eind 2020 verscheen de single ‘Huiswaarts’. Zijn gedichten werden eerder gepubliceerd op o.a. Meander, Tijdschrift Ei en Ooteoote en in bloemlezingen van Dichters in de Prinsentuin en De Gedichtenwedstrijd.
–
foto Ivar Elstrodt
IKEA
–
Dat je aan je moeders hand door de IKEA liep,
hoe je (toen ze voelde aan een stof) de benen nam,
–
dat je in wel twintig kasten kroop,
hoe je lag in grotemensenbedden,
–
dat je met alle stoelen schoof,
hoe je moeder ineens was verdwenen,
–
dat je honger kreeg en maar ging huilen,
hoe een man je naar een balie bracht,
–
dat alle megafoons je naam hadden geraden,
hoe ze om je moeder vroegen,
–
dat ze kwam, hoe boos ze was,
dat ze je toch een knuffel gaf –
–
daar denk je aan, nu je moeder klein en
kwetsbaar in een witte kamer ligt.
–
Daar zit je dag na dag te waken aan haar bed,
daar hoop je dat een huid de morgen redt,
–
daar begraaf je in je hoofd een kindertijd:
je moeder wordt niet meer gevonden,
–
ze raakt alleen maar verder kwijt.
–
Dat je aan je moeders hand door de IKEA liep,
hoe je (toen ze voelde aan een stof) de benen nam,
–
dat je in wel twintig kasten kroop,
hoe je lag in grotemensenbedden,
–
dat je met alle stoelen schoof,
hoe je moeder ineens was verdwenen,
–
dat je honger kreeg en maar ging huilen,
hoe een man je naar een balie bracht,
–
dat alle megafoons je naam hadden geraden,
hoe ze om je moeder vroegen,
–
dat ze kwam, hoe boos ze was,
dat ze je toch een knuffel gaf –
–
daar denk je aan, nu je moeder klein en
kwetsbaar in een witte kamer ligt.
–
Daar zit je dag na dag te waken aan haar bed,
daar hoop je dat een huid de morgen redt,
–
daar begraaf je in je hoofd een kindertijd:
je moeder wordt niet meer gevonden,
–
ze raakt alleen maar verder kwijt.
Een envelop
–
Vannacht heb ik de angsten uit
mijn brein geschraapt, er even
naar gekeken en toen alles opgeraapt.
–
In een verhuisdoos leek mijn angst
te klein, het schoof en rammelde, dus toen
heb ik het hoopje in een envelop gepropt.
–
In de ochtend heb ik het meteen gepost –
zo was ik, dacht ik, van mijn angst verlost.
Even keek de dag me aan met een grote,
–
zorgeloze grijns, maar kort daarna
kwam plots de angst
voor een leven lang gelukkig zijn.
–
Vannacht heb ik de angsten uit
mijn brein geschraapt, er even
naar gekeken en toen alles opgeraapt.
–
In een verhuisdoos leek mijn angst
te klein, het schoof en rammelde, dus toen
heb ik het hoopje in een envelop gepropt.
–
In de ochtend heb ik het meteen gepost –
zo was ik, dacht ik, van mijn angst verlost.
Even keek de dag me aan met een grote,
–
zorgeloze grijns, maar kort daarna
kwam plots de angst
voor een leven lang gelukkig zijn.
Ruimtesondegedicht
–
Ik weet niet of je dit kunt lezen,
maar dit is een bericht van ons.
–
Wij leven nog als ik dit schrijf.
Niets weet ik van hoe het met
–
ons gesteld zal zijn als je dit vindt,
niets van wat er van ons overblijft.
–
Ik hoop maar dat je dit kunt lezen.
Deze woorden reisden eenzaam
–
door de ruimte en de tijd en zijn langs
vreemde sterren, zwijgende zonnen
–
en verre planeten gevlogen –
toon ze het licht en geef ze weer ogen.
–
Ik weet niet of je dit kunt lezen,
maar dit is een bericht van ons.
–
Wij leven nog als ik dit schrijf.
Niets weet ik van hoe het met
–
ons gesteld zal zijn als je dit vindt,
niets van wat er van ons overblijft.
–
Ik hoop maar dat je dit kunt lezen.
Deze woorden reisden eenzaam
–
door de ruimte en de tijd en zijn langs
vreemde sterren, zwijgende zonnen
–
en verre planeten gevlogen –
toon ze het licht en geef ze weer ogen.
