“Opgegroeid aan zee. De golfslag wist alle sporen van kennis voortdurend uit.
Germaanse filologie aan Ugent. Lichte sedimentatie van inzicht in de dingen.
Huwelijk met Dirk Verelst, samen met onze 4 kinderen, Harmen, Seppe, Florian en Freya, de 5 pijlers van mijn leven.
Cursus creatief schrijven met Anne Smits. Wat onder lag, komt boven. Het woord beslist te blijven.
Marnixring Ros Beiaard Dendermonde geeft in 2000 haar gedichtenbundeltje Dendermonde, Millennium II uit met het pseudoniem Alida Hart. In 2019 verschijnt Moeizaam Vlees bij Uitgeverij Het Punt te Baasrode. Waar is Watou? en Watou, Wat nog meer? volgen in 2020.”
foto (c) Octaaf Tecqmenne
De dag begon met de dood
van de kat: bloed in de goot,
uitgerukt oog dat verdroogde.
Onverwacht de navel
van de nacht,
het zwarte gat waarin we
allen vroeg of laat.
–
Het lijkje leek nog
op zijn vorig leven.
–
Aarde legde zich
berustend neer
over wat restte.
–
–
–
–
–
Afscheid van een huis zonder kat.
De vrijheid die zich aandient
smaakt naar niets.
Wij zijn pas vrij als wij de plicht de rug toekeren
maar weten dat zij ergens op ons wacht,
verkleed in poezenvacht of hondenblik,
waarnaar wij altijd weer terug.
Ik vlucht met de dood in het hart.
–
–
–
–
–
Het lichaam zoekt vergeefs
de oude houding, spel en sleur
en de routine van de tijd.
–
Ze zeggen dat het beter wordt.
Diep ademhalen.
Lucht verlicht de longen.
Hoeveel keer zuchten voor
verdriet verdwijnt?
–
–
–
–
–
Wij menen haar te zien in andere dieren
die ons niet dierbaar zijn want niet bekend.
–
Verhalen helpen, vlies over de wonde
die langzaam dichtgroeit als de fontanel
over herinneringen in een kinderhoofd.
–
Zo snel verslijten de gebaren uit ons lijf,
vullen de sporen zich met nieuwe toebehoren.
Een leven duurt zolang als het hier blijft.
Daarna verdwijnt het, voeding voor de bodem.
van de kat: bloed in de goot,
uitgerukt oog dat verdroogde.
Onverwacht de navel
van de nacht,
het zwarte gat waarin we
allen vroeg of laat.
–
Het lijkje leek nog
op zijn vorig leven.
–
Aarde legde zich
berustend neer
over wat restte.
–
–
–
–
–
Afscheid van een huis zonder kat.
De vrijheid die zich aandient
smaakt naar niets.
Wij zijn pas vrij als wij de plicht de rug toekeren
maar weten dat zij ergens op ons wacht,
verkleed in poezenvacht of hondenblik,
waarnaar wij altijd weer terug.
Ik vlucht met de dood in het hart.
–
–
–
–
–
Het lichaam zoekt vergeefs
de oude houding, spel en sleur
en de routine van de tijd.
–
Ze zeggen dat het beter wordt.
Diep ademhalen.
Lucht verlicht de longen.
Hoeveel keer zuchten voor
verdriet verdwijnt?
–
–
–
–
–
Wij menen haar te zien in andere dieren
die ons niet dierbaar zijn want niet bekend.
–
Verhalen helpen, vlies over de wonde
die langzaam dichtgroeit als de fontanel
over herinneringen in een kinderhoofd.
–
Zo snel verslijten de gebaren uit ons lijf,
vullen de sporen zich met nieuwe toebehoren.
Een leven duurt zolang als het hier blijft.
Daarna verdwijnt het, voeding voor de bodem.
