Paul Bezembinder studeerde theoretische natuurkunde in Nijmegen. In zijn poëzie zoekt hij vooral in klassieke versvormen en thema’s naar de balans tussen serieuze poëzie, pastiche en smartlap. Bij uitgeverij Leeuwenhof (Oostburg) verschenen de bundels Gedichten (2020), Parkzicht (2020) en Duizelingen (2022). Nieuws en updates zijn te vinden op zijn website.
Voor Meander beoordeelt Paul de binnengekomen kopij.
foto © Bart van Overbeeke Fotografie (BvOF)
In Europa
–
Een hoofd dat vol van velden, gμν
connecties, Riemann-ruimtes enz.,
de vluchtroep van de merel hoort,
landt, plotsklaps, in het hier en nu.
–
Vandaag staat de abdij op ‘t menu,
zo eentje die uniek is in zijn soort.
Wij gaan het klinkerpad. De poort
staat open voor toerist en parvenu.
–
De ogen wennen aan de duisternis
van het geloof, dat kil en duister is,
de galm komt door de guided tour.
–
Hoewel je overal de gulden snede
ziet, hoort God, door het rumoer,
der mensen bede in de regel niet.
–
Een hoofd dat vol van velden, gμν
connecties, Riemann-ruimtes enz.,
de vluchtroep van de merel hoort,
landt, plotsklaps, in het hier en nu.
–
Vandaag staat de abdij op ‘t menu,
zo eentje die uniek is in zijn soort.
Wij gaan het klinkerpad. De poort
staat open voor toerist en parvenu.
–
De ogen wennen aan de duisternis
van het geloof, dat kil en duister is,
de galm komt door de guided tour.
–
Hoewel je overal de gulden snede
ziet, hoort God, door het rumoer,
der mensen bede in de regel niet.
Naar Horatius
–
Nooit doe ik bij de leiding mijn beklag.
Ik weet al: telkens heb ik mij dan weer
te schikken in mijn lot. Maar deze keer
wend ik mijn steven! – Ik wil overstag.
–
De grote Jupiter die meestal zijn gezag
in nota’s gelden doet, trekt nu van leer,
gaat als een doorgedraaide stier tekeer,
mijn directeur wordt als bij donderslag
–
onthoofd, alles moet ineens op schrift,
hij overlaadt de marketeers met hoon,
we hebben nú te doen wat hij belooft!
–
En zijn adjunct, Fortuna, ook geschift,
zet schaterlachend de gebutste kroon,
nog druppend, zomaar op mijn hoofd.
–
Nooit doe ik bij de leiding mijn beklag.
Ik weet al: telkens heb ik mij dan weer
te schikken in mijn lot. Maar deze keer
wend ik mijn steven! – Ik wil overstag.
–
De grote Jupiter die meestal zijn gezag
in nota’s gelden doet, trekt nu van leer,
gaat als een doorgedraaide stier tekeer,
mijn directeur wordt als bij donderslag
–
onthoofd, alles moet ineens op schrift,
hij overlaadt de marketeers met hoon,
we hebben nú te doen wat hij belooft!
–
En zijn adjunct, Fortuna, ook geschift,
zet schaterlachend de gebutste kroon,
nog druppend, zomaar op mijn hoofd.
Meisterstiche
–
1.
Hier is de grens. Hij denkt nog: wtf.
Als hij de vreemde wereld binnenrijdt,
wijkt eerst de diepte, dan het oppervlak.
En dan is er geen ruimte meer. Geen tijd.
–
2.
Melancholie is ingedroogde rouw, weet Freud.
Je handelt in reservetijd, de wiskunde ten spijt.
In de duale ruimte van de langzaamste planeet
ben je de vormen, functies, instrumenten kwijt.
–
3.
De Bijbel in het Grieks te lezen.
De leeuw die aan je voeten ligt.
En dat je dan jezelf mag wezen.
Geen wetenschap. Een gedicht.
–
1.
Hier is de grens. Hij denkt nog: wtf.
Als hij de vreemde wereld binnenrijdt,
wijkt eerst de diepte, dan het oppervlak.
En dan is er geen ruimte meer. Geen tijd.
–
2.
Melancholie is ingedroogde rouw, weet Freud.
Je handelt in reservetijd, de wiskunde ten spijt.
In de duale ruimte van de langzaamste planeet
ben je de vormen, functies, instrumenten kwijt.
–
3.
De Bijbel in het Grieks te lezen.
De leeuw die aan je voeten ligt.
En dat je dan jezelf mag wezen.
Geen wetenschap. Een gedicht.
De aubade
–
Met een ontbijtje met champagne
en de allermooiste picknickmand,
bewoog ik mij door la campagne,
ach, zo noemde ik het platteland.
–
Het landschap gloeide roodoranje,
hertjes speelden aan de waterkant,
en in een briesje danste elke franje,
ieder lintje van mijn picknickmand.
–
Ik dacht dat ik mijn daam’ te stade
komen zou, zo ook die laatste keer.
Bij dag en dauw klonk mijn aubade
als van weidevogelen gekwinkeleer.
–
Ik was té stom, mijn werk was fade,
krijste zij. – En sloot de ramen weer.
–
Met een ontbijtje met champagne
en de allermooiste picknickmand,
bewoog ik mij door la campagne,
ach, zo noemde ik het platteland.
–
Het landschap gloeide roodoranje,
hertjes speelden aan de waterkant,
en in een briesje danste elke franje,
ieder lintje van mijn picknickmand.
–
Ik dacht dat ik mijn daam’ te stade
komen zou, zo ook die laatste keer.
Bij dag en dauw klonk mijn aubade
als van weidevogelen gekwinkeleer.
–
Ik was té stom, mijn werk was fade,
krijste zij. – En sloot de ramen weer.
