Elbert Gonggrijp (Alkmaar, 1965) kwam op 16-jarige leeftijd voor het eerst met poëzie in aanraking via de gedichten van Rutger Kopland. Hierin herkende hij zijn eigen toon, terwijl hij zelf nog nooit een gedicht had geschreven. Sindsdien is hij werkzaam als dichter. Zijn eerste gedichten hadden betrekking op zijn eigen emoties. Vanaf 1990 is zijn stijl meer op de waarneming gericht en minder op de innerlijke beleving. Nu schrijft hij zijn gedichten als beschouwer vanuit het wezen van de natuur, de mens, de liefde. Het is hem er om te doen het geheim van de wereld te ontfutselen of juist haar in al haar schoonheid te bewaren. Hij hoopt dat de lezer of toehoorder de eigen gevoelens via de zijne leert herkennen. In zijn huidige gedichten ‘schildert’ hij met woorden. Hij schrijft niet alleen vanuit de emotie, maar vertaalt ze naar zijn eigen symboliek. Dagelijks schrijven is voor hem pure noodzaak, als ademen. Dichten als een soort van ‘wordt vervolgd’.
–
–
–
–
De liefde kent een sluipende gedaante, de tuin doet aan pure
zeggingskracht. Oktober dient nog te worden overtuigd van dor
blad en rijpe druiven. Jij hoeft mij niet overal in de steek te laten.
Jij bent er immers al. Wie heb ik toch gelezen nu ik je in al mijn
regels herken. De spreeuwen eten zich weer alledaags.
–
Zij laven zich aan overvloed. Jij sterft in de regen, jij bloeit een
laatste roos. Ik kom je telkens tegen, in deze tuin, in deze avond,
in de eerste schemer, maar weet niet van je waar en wanneer –
–
Het belang van Emily Dickinson – inwaartse poëzie tussen strepen
weggezet met importantie, een majestueuze gratie – in de annalen
overgeschreven – een sober leven, maar in de brieven niet langer
terzijde geschoven, een nieuwer ochtendgloren. Hoe kon je mooier
verwoord, hier, waar ik je tracht te beseffen.
–
Het papier onder je handen, ik over jouw schouder – de pen in stilte
gedoopt, het uitzicht ingekeken, heb ik je menigmaal erkend, hier, uit
het venster – jij mij onverhuld steeds geheimzinnig te blijven –
–
Het bedaarde kent geen naam, doet zich voor tussen stille
oevers, laat aan ganzen hun trage gang. Ik zie de gele lissen
weer bloeien, de meerkoet het nest behoeden. Ik had het al
eerder zo willen leren lezen. Het spookt mij al tijden door
het hoofd – alles heeft zijn eigen manier van doen.
–
Wat jij begrijpt doe jij met beide ogen – het donkere water,
de karakteristieke bomen, de vrije natuur – zal later aan
niets anders doen denken – zonder vreugde of rouw –
. Naar de landschapskunst
. van Andy Goldsworthy
–
De steen bevatten, je de steen eigen maken, naar de flow – zoals het zich
aandient, in je aandient. Niets is zo perfect als het rimpelloos water, maar
de rivier, het getijde en de zee. Het ongeduld doen verstommen, te blijven
zitten waar je zat, in het zorgvuldig overpeinzen, in een grenzeloos ontzag –
Rotsblokken te stapelen, uit dood leven te maken,
–
Liefde heeft een huid van liefde, is doordrenkt van liefde, gebouwd uit liefde –
de energie van een helpende hand, de stilte van een tijdloze ochtend, de kleur
van dor hout al in de zomer, het luwen en aanvangen van regen en wind –
te willen blijven zien, om te hopen dat het bestaat, zoals het al
eerder heeft bestaan, omdat het zo gaat, altijd is gegaan. In
onszelf terug te trekken, in de liefde verstrengeld geraakt.
De uren af te wachten, rustig, onrustig.
–
Vredig en bang, verblind, de ogen wijd open. Of het waar is wat
je zegt, of het waar is wat ik denk. In het deinen van de nacht
geen pasklaar antwoord, enkel de windstilte tussen ons twee –
