In Latijn spreekt de kapitein
over een geheime ruimte en
met gesloten ogen. Wij zien
het puin.
Smeed een maquette van een vrijheidsbeeld
dan druk een kus op haar wangen van koper.
Ik zie me in de spiegel, en het falen
dat me eigen is, aarzelt zich te tonen.
Wat voor een beeldtaal is jou machtig
om dat oude territorium te voleinden?
Het ministerie van oorlog claimt vandaag dat
na éen jaar we de troepen mogen begroeten.
Jouw verbannen radiokrachten
Hebben de waarheid verdraaid.
Het gelijkt direct op de leeuw Simba
die dit meest machtige gebaar maakt.
Een gevaar voor ons, zaterdagnacht
voor onze vestigingen in Bruxelles.
Dat is
in een mum van tijd, sjorren
aan je eigen lubberende trui.
Nu mijn weerbots in je land van permafrost
huilt om de verloren gebieden in het oosten.
Jouw vluchtelingen hebben een grote bus
en je ruikt naar petroleum. Ik moet heden
gaan werken, alleen maar gevaren voor
het Paleisplein nu de zon de regenkeien
bestraalt.
Oh Sebastopol.
De blinde vinken van mijn voorgevoelens
willen de Russische banken uit de parken
bannen. We willen schroeven uit planken
halen, die in oorlogsbodems zijn gestanst.
Oh Sebastiaan, de cache van mijn bestaan
is meer dan je kan bereiken in het droppen
van je naam.
De pijlen van mijn hackers brengen
je zicht op de haven binnen afstand
van de vage vroedvrouwen met hun
koppig verstand.
Ik heb geweend, onder een hemel
leeg aan troost onder de schaduw
van de grote vallende bom.
Zo
wacht ik op mijn kind.
Zo’n rand is gemaakt van uranium
en powerplants (krachtpatsers) en
ik eet zure regen al (burps) van de
paraplu die ze om me heen werpen.
Altijd slim, altijd op mijn hoede,
immer de sparring in mijn geest
en taal machtig. En de prijs van
nikkel is de hoogte in geschoten.
Saepe creat molles
aspera spina rosas.
Er is mijn geheime ruimte in de
tunnels.
Een gekko waagt de omsingeling
van onze stad, en zijn oog is geel.
Deze kogelvinger heeft immers
de valse Christusdoorn gegeten.
Zo penningen mij groeten, hebben we
je nacht doorgebracht, een vluchteling
gezien.
