Elise Vos (°1984) is slavist en poëzieredacteur. Ze werkte als redacteur in het veld van volkskunde en erfgoed. Momenteel is ze actief als recensent voor het poëzieplatform Roer. Haar gedichten verschijnen in o.a. Deus Ex Machina, Tirade, Hollands Maandblad en Het Liegend Konijn. Ze werd genomineerd voor de 4de Zeef Poëzieprijs. Op 9 november verschijnt haar debuutbundel Bolster bij Uitgeverij De Zeef. Inschrijven voor de voorstelling kan hier.
In Bolster grijpt Elise Vos terug naar folklore en oude verhalen en laat deze tegen de werkelijkheid schuren. Uit die wrijving ontstaat een wereld waarin niets uitgesloten is. Ze spant haar heldere taal als een glanzend vlies over een ruw oppervlak en vindt schoonheid in de donkere contouren die zich aftekenen. De bundel nodigt uit om in het alledaagse de sporen van traditie en mysterie terug te vinden, een omineus achterland bevolkt door figuren als Baba Jaga en de Middagvrouw. De lezer mag in de diepte van onverwachte barsten duiken en schatten delven in de kelder van de menselijke geest.
Meer over haar las u in het interview op Meander van 3 oktober 2024.
foto © Kris Lauwereys
–
ze droeg haar kind over zand en water
op haar rug, op haar schouders
soms in haar buik verstopt
onder doorweekte lagen stof
–
de ene keer was het een zoon
de andere keer een dochter
een enkele keer al dood
de route was niet van zijde
–
haar armen bleken te zacht voor het afweren
van alle handen op vijandige eilanden
krap om haar heupen heen gebouwd
hulp zonk naar de bodem van haar navel
–
naar een ver land trok ze, met een naam
die vreemd smaakte, hard in de keel
waar haar kleren verbleekten onder de blik
van inlanders, de ogen van het kind werden
doorzichtig in een leeggelopen zandbak
–
je ziet haar als een dier dat zich overgeeft
aan jou haar buik aanbiedt
zich bewust van de kans
dat je het tere vlees aan stukken rijt
–
je kijkt haar niet aan, stapt behendig
over haar lichaam heen, ze vraagt je:
heb je al nagedacht over het verhaal dat je
vanavond vertelt voor het slapengaan?
–
waar hun benen met kracht
werden opengeritst
spreiden vrouwen de lakens
–
om de avonden op te hogen
tot een stapelbed waarin slaap
niet meer te vatten is
–
kamers fluisteren gebeden
waar mannen het gemis naar de tijd
dat bruiden nog sluiers droegen
in bulk verkopen
–
daar begraven moeders kinderen
in de gaten in hun buik
kruipen als zeesterren tegen muren
die als brood verkruimelen
–
in de brandhaarden uitgezaaid over de stad
blazen longen vol
muntbladeren de hitte aan
–
de belofte dat ooit ook de huizen
van de slagers zullen bloeden uit de kieren
houdt stand en versteent
het ruggenmerg van meisjes
niets lijdt hier twijfel
alle slachters hebben koude handen
zij zullen niet wachten met eten
tot ze honger hebben
–
nacht, de muren hopen zich op
een fluisterlengte verwijderd
van je onbeschermde buik
vol suikerwater en vergeten kruimels
–
je schudt alle klinkers uit je mond
maar de hond die bij de tafelpoot wacht
vangt ze op in zijn druipende muil
dan verdwijnt hij door het sleutelgat
dat dichtslibt terwijl je erdoor kijkt
–
handen kunnen geen steniging
tegenhouden, ook niet het inmetselen
van vrouwen in nissen of
het dichten van putten tot de nek
–
haar groeit waar zonden moeten bedekt
je slijpt de schaar aan de navelsteen
die sinds middernacht naar buiten groeit
stilaan raakt hij de zoldering
–
oogwit kleurt donker in de hoek
van de krimpende kamer
uiteindelijk raakt je hoofd je knieën
tot je verhardt tot de pit van een vrucht
