door Philip Hoorne
Aan het begin van dit millennium stuurde ik mijn eerste gedichten de wereld in. Ik beschikte nog niet zo heel lang over een grandioze nieuwigheid die internet heette. Meander was een van de eerste plekken waar ik mijn werk kwijt kon. Geen gedoe met enveloppen en postzegels: een ‘elektronische brief’ tikken, bijlagen toevoegen en hupsakee, daar schoten mijn woorden via obscure kabels noordwaarts naar Nederland, het gidsland voor alles en nog wat, en al helemaal voor wie het in de laaglandse literatuur wilde maken.
Had je als dichter de ambitie om ooit heuse dichtbundels te publiceren, dan boden literaire tijdschriften de eerste en ideale inrijpoort. Papieren tijdschriften – ik debuteerde in Tzum en publiceerde aanvankelijk heel vaak in De Brakke Hond en Nymph – stonden het hoogst aangeschreven. Maar digitale magazines scoorden allicht meer lezers. Ik zond geregeld in naar Meander en werd er gretig opgepikt.
De oudste archieven van Meander zijn helaas niet meer raadpleegbaar. Gelukkig heb ik zelf een en ander bijgehouden. Tussen 2002 en 2008 heb ik op Meander 16 gedichten, 4 verhalen – Meander bracht een tijdlang ook proza –, 4 recensies en 1 column gepubliceerd. Op 6 juli 2002 was mijn gedicht Ballotage het gedicht van de maand. Het werd besproken door Milla van der Have.
Ik werd in diezelfde periode drie keer geïnterviewd: door David Troch, door Simon Korthout en door een derde interviewer, van wie ik de naam niet kan achterhalen. Dat zal waarschijnlijk Joop Leibbrand zaliger zijn geweest, voor mij Mister Meander, omdat ik deze bijzonder aardige man een aantal keer mocht ontmoeten. In 2005 schreef ik de inleiding van de bloemlezing Vijftig dichters, het beste uit tien jaar Meander. Ik deed ook met plezier iets terug voor Meander. Als recensent voor het bekende en veelgelezen Vlaamse weekblad Knack besprak ik op 31 maart 2010 de bloemlezing Nog een lente (30 dichters gekozen door Meander).
Van mijn acht dichtbundels werden er een aantal door Meander besproken. Hoe meer ik mijn eigen stijl en stem vond, en hoe eigenzinniger die werden, hoe minder de recensenten mij lustten – hoewel mijn meeste recente bundel Mens is de naam een fraaie bespreking kreeg. Want Meander is braaf, een tikkeltje stoffig soms. Dat blijkt ook uit de keuze van de ‘Klassiekers’, die in een aparte nieuwsbrief naar de abonnees worden gestuurd. Soms lijkt het wel alsof voor sommige Meandermensen de betere poëzie ophield te bestaan bij dichters als pakweg Pierre Kemp, Ed Hoornik en Gerrit Kouwenaar.
De medewerkers van Meander zijn talrijk, ze komen en gaan. Ik krijg wel eens de indruk dat iedereen die een pen kan vasthouden een dichtbundel mag fileren, met een bonte waaier aan resultaten tot gevolg. De luchtig bedoelde nieuwsbriefrubrieken ‘Readymades’, ‘Meanderen’ en ‘Poëzie is…’ voegen niets toe aan de kernopdracht van Meander: dichters en gedichten onder de aandacht brengen.
Maar dat alles neemt niet weg dat Meander nog altijd een toonaangevend online podium is voor poëzie dat – petje af – gedragen wordt door vrijwilligers. De grootste verdienste van Meander is misschien wel dat het na drie volle decennia nog altijd bestaat. Dat alleen al verdient uitgebreide felicitaties. Andere digitale podia zoals De Klos, De Poort, Onlijn, Stroom, De Opkamer, Rottend Staal Online, De Gekooide Roos, Komkommer & Kwel zijn allemaal al lang kassiewijlen. Meander doet gewoon voort met wat ook de poëzie hoort te doen. Niet versagen. Overleven. Leven.
foto © Alja Spaan, 15 april 2018
–
