Geert Jan Beeckman (Welle, 1961) is een Vlaamse dichter. Hij debuteerde bij Uitgeverij P met Diep in het seizoen (2007) waarmee hij de Herman de Coninckprijs (2008) won voor het beste debuut. Datzelfde jaar ontving hij ook de Mark Braet poëzieprijs voor zijn gedicht ‘Bloesem’. In 2011 publiceerde hij de bundel Hersenneerslag. In 2015 publiceerde hij zijn derde bundel Bloedgroepen ook bij Uitgeverij P. In 2021 verscheen zijn vierde bundel Woestijnzucht bij Uitgeverij P. In december 2022 verscheen bij Snoeck Publichers de bundel Aardelingen een samenwerking met fotograaf Eddy Verloes en pianist Jef Neve. In april 2024 verscheen bij Uitgeverij P zijn zesde bundel Archipel.
Zijn zevende bundel verschijnt najaar 2026, de onderstaande gedichten komen uit deze nieuwe bundel.
Hij publiceerde gedichten in o.a. Poëziekrant, Het Liegend Konijn, Deus Ex Machina, Ballustrada, De Vallei, Meander en Digther. Zijn gedichten werden opgenomen in verschillende bloemlezingen zoals Geef mij de tijd (Uitgeverij Muntinga Amsterdam, 2008), Naakt lopen met je hersenen (Van Gennep, 2012), De 100 beste gedichten (VSB poëzieprijs 2013 & 2016 uitgave De Arbeiderspers), De Nederlandse Poëzie van de twintigste eeuw en de eenentwintigste eeuw in 1000 en enige verzen ( 2016 ) samengesteld door Ilja Leonard Pfeiffer uitgave Prometheus Amsterdam.
Sinds 2016 opgenomen in de lijst Auteurslezingen bij Literatuur Vlaanderen. Zijn werk werd geselecteerd voor de tentoonstelling ‘Uit het nest geroofd’ naar aanleiding van vijftien jaar Het Liegend Konijn. Poëzie & Beeldende kunst (2017) In 2018 en 2024 genomineerd voor de Melopee Poëzieprijs.
Verder leverde hij gedichten aan voor tentoonstellingen in combinatie met beeldende kunst en is hij verbonden aan het S.M.A.K. waarvoor hij recensies en impressies schrijft bij tentoonstellingen en installaties.
foto © Kathleen Vermeire
–
Grenzeloze praters heeft het niet.
Maar slagzij in de taal.
Een denken met handen.
Of zij nog iets kunnen met klein verdriet.
–
Het komt door samen te zwijgen.
November en ik.
Door eindeloos lang niet te leven
voor je er bent.
–
Met hoeveel is de herfst.
Aan een passant vraag je
waar is je gezicht.
Er wordt niets gezien wat niet eerst
een voorbode was.
–
Je denkt alles voor de troost
die ik niet ben.
Er gaat niets voorbij of er komt donkerte bij.
Er blijven weinig dieren over
om licht te eten uit een hand.
–
Het gaat nu meer over houden
dan over hebben.
Zoals liefde en kunst.
Zoals gewoon blijven slapen.
Tot je helemaal ligt.
–
Schaduw maken betekent
dat je toch wat probeert.
Het gebeurt tot het te laat begrepen wordt.
–
Alles is handeling.
Alle gevoel heerst eerst.
–
Neem nu oktober.
Sinds taal sombert dat woord.
Weduwe van de zomer.
Eerst tijd dan jij dan een huis
om herfst in te worden.
–
Je zegt blad voor blad.
Je zegt schaduw voor twee.
Geslachten op een bed van zelfeuthanasie.
Akoestiek die groeit
naar een donker hoofd in de tijd.
–
Alles is handeling.
Alle gevoel heerst eerst.
–
Introspectie als werkwoord.
Het rapen van de tongval
in het noorden van een besef.
Het horen van handen in een soort spijt.
–
Oktober trage hartslag van de reden.
Ook in het huis van de eenzaamheden.
Je zegt alles dat met aarde gaat spreken
en straks dode paraplu’s.
Bijna zo droef als november.
–
Wat de naaktste oefening gaat spelen.
Vrezen dat het zich verder zet.
Vrezen dat er een dak ontbreekt.
–
Je zegt verzwijg ons
in de bewoner van de ogen.
In de magere herhaling van de bomen.
In de schaamstreek van onze geboorte.
