Elma van Haren – Likmevestje

Alleen voor jeugdige lezers

door Harry Vaandrager

Elma van Haren (1954) publiceert sinds 1988 poëzie. Heel productief is ze niet, maar al haar bundels hebben veel lof toegezwaaid gekregen. Incluis prijzen. Ook verschenen er twee bundels voor kinderen: De Wiedeweerga (1998) en Het Krakkemik (2003). Het in mei verschenen Likmevestje is de derde.

Ofschoon de uitgever op het achterplat meldt dat deze bundel ‘bij uitstek geschikt is voor lezers van alle leeftijden’, is het klip en klaar dat deze versjes (zoals Van Haren ze zelf met regelmaat noemt) voor jeugdige lezers bestemd zijn. De titel lijkt daar al op te duiden.
De verwachting dat we veel recalcitrante, en misschien wel punky teksten kunnen verwachten, wordt niet ingelost. De inhoud en het woordgebruik zijn tamelijk braaf. De term ‘likmevestje’ klinkt al zo belegen. Zoiets als ‘lik me reet’ zou moderner en brutaler bekken. Hoe braaf is braaf?

Dit lijkt me niet alleen braaf, maar ‘hemelsblauw ogen’, dat kan werkelijk niet meer. De taal maakt hier sowieso geen vreemde bewegingen. Niet syntactisch en evenmin op woordniveau.

Elma van Haren maakt veel gebruik van rijm. Echter, verrassende rijmvondsten heb ik niet gevonden. Kortom, veel waarvan je hoopt het in gedichten te vinden, tref je in deze bundel niet aan.

Dan toch is er magie. Naast dichter is Elma van Haren ook beeldend kunstenaar. Wie dit niet wist,  zou het kunnen raden. Exemplarisch voor haar werk, poëzie en schilderijen, is dat het beeldend is: ‘… omdat ik eerder spreekbeeld dan aan beeldspraak doe’, zegt ze in de bundel Grondstewardess.

De beelden die ze oproept zijn gekneed uit de platte werkelijkheid, gemengd met de verbazing daarover van de dichter. En dat is de magie: na lezing van een gedicht blijft de lezer achter met een beeld. Dat is knap. Hoe ze dat flikt? Geen idee. Magie! Lees maar: