Jolies Heij

manieren van afscheid, middelen van vertrek
–
we liepen in de groeven van de stad, ramen van lucht
sloegen ons gade, de pont lag vast aan de overkant
–
en onze voeten waren niet van water, we hunkerden
naar vaste grond, je zei, het wordt al later
–
nog even en wij zijn vergeten in het schuim, de vaart
der dingen, maar ik was altijd gesteld op het duister
–
van november, de rivier met dakpanzilver geplaveid
we bestelden liefde maar kregen geen gehoor
–
de pont kwam alsnog om de knarsende stilte te verbreken
doorkliefde je spiegeling in het water, de herinnering
–
werd ondergedompeld in stationsgeluiden, hier
staat het afscheid recht overeind en vertrek is in
–
de treurnis van neonbuizen, altijd moet er iets
in beweging worden gezet, want stilstand is brak water
–
en gaan een rivier, je duwde je fiets voort, het stuur
stak in mijn rug en ik vreesde je nooit terug te zien
–
maar jij komt met het seizoen, als de regen het geweten sust
het hart doet smelten en ik tegen je praat
–
als een oude bekende, als de boom die uit zijn wortels groeide
maar toen ik wegkeek was je fiets verdwenen

Zomer in Zeeland
–
We sliepen met Saskia en Serge in een duinpan
renden met de zeepaardjes
regen kwallen aan het spit.
–
We legden zandkastelen aan
met een slotgracht van snot
we wilden ons werpen voor tankers aan de gezichtseinder
–
om mee naar Engeland te varen
emmers zeezout over de horizon kiepend
golfbrekers tot in de hemel.
–
Het enige andere gezin met schep was Duits
maar moeder verzekerde ons
dat ze niets met de oorlog te maken hadden.
–
Ik had graag eens een mof tot moes geslagen
en cowboy en indiaantje gespeeld
met schepjes, vormpjes en emmertjes.
–
Graag was ik terug in de schelp gekropen
om het ruisen van die jaren weer te horen
we gingen met de zon naar bed
–
namen een zeester als huisdier
speelden buut onder de strandtent op brakke palen
groeven een kuil voor onze foto-albums.

morgenwekker en nachtwaker
–
je weet dat ik op dit uur geen goud in de mond heb
je mag van mij als de bleke zon tegen muren opkruipen
–
de lucht in plassen oprapen, de troosteloze scherven van het
nachtelijke regenen, de duiven voeren na knikkebollend vasten
–
je was nooit maanziek, kent geen ander hemellichaam
dan je sterrenbeeld dat je trekt in de ochtendkrant
–
je bent opgewekt, gewekt door het gloren, het krieken
van al te wakkere beloftes, de ketel voor jou gemaakt
–
die je aanzet tot fluitende daden, er is altijd een begin
een nieuw en eindes ferm afgewikkeld, niet de losse hand
–
je wordt filosofisch bij het bakken van een ei en de geur van
koffiebonen, je denkt aan wat er komt, kiept het droesem weg
–
jij bent het die mijn glazen ruimt, vergeef me het navelstaren
ik heb gewacht op een ingeving, een woord in de nacht
–
dat ik lokte als een kwijnende kater, een opvliegende vleermuis
ik zat bij halogeenlicht terwijl jij dwaalde in droomtaal
–
nu ben ik blind en moe van de reis, de verzen waarmee ik mezelf
kastijdde, kom dan flank aan flank terug in bed en rust uit