Interview Philip Meersman

Philip Meersman, een dichter in G-majeur

door Marc Tiefenthal

–

Philip Meersman is meertalig dichter, doctorandus, curator en moderator aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Hij trad op enkele van de belangrijkste poëziefestivals ter wereld op en is initiatiefnemer en medeoprichter van de ivzw World Poetry Slam Organization aisbl, een wereldwijd netwerk van nationale slamcompetities. Hij coördineert de rondreizende Europese & Wereldkampioenschappen Poetry Slam en publiceerde twee dichtbundels in het Engels en één in het Nederlands.
Hij coördineert het project Urban Travel Machines, waarin een nieuwe generatie dichters wordt opgeleid om met planetariumkoepelprojectietechnologie live-virtuele performances te creëren.

Meersman’s poëzie verkent vaak sociaal-politieke en ecologische onderwerpen, en hij staat erom bekend dat hij met het publiek in gesprek gaat bij het co-creëren van instantpoëzie op basis van hun aanwijzingen.
Meersman maakt van zijn gedichten sculpturale, plaatsgebonden kunstwerken, dateert ze zoals beeldend kunstenaars doen en geeft ze een markering qua creatieplek en gebruikte schrijftechnieken en -materialen. Zijn dichtbundels zijn dan ook niet enkel dichtbundels, maar ook reiskronieken en tentoonstellingscatalogi.
Naast optreden schrijft, praat en doceert Meersman ook over poëzie in al zijn vormen tijdens lezingen, workshops en in allerlei publicaties.

Boeken:
Manifest voor de poëzie, Uitgeverij De Contrabas, ISBN: 9789079432639, 2012
This is Belgian Chocolate: Manifestations of Poetry (Three Rooms Press, NY, NY, USA, 2014, ISBN: 9781941110010)
There Is Blue Somewhere (Cyberwit, Allahabad, India, 2020, ISBN: 9789390202966)
Zijn derde Engelstalige poëzieboek wordt eind 2023 gepubliceerd.

Net als de interviewer bekent Philip Meersman zich tot erfgenaam van Paul van Ostaijen. Hij is vooral geïnspireerd door de Berlijnse gedichten van van Ostaijen.

foto ©  Roz4

Hoe is het begonnen?
Al heel jong liep ik Academie, hier om de hoek in het Koetshuys. Toneel en voordracht volgde ik er, zes jaar lang. Ik bracht vaak gedichten van bekende dichters op toneel. Op een dag dacht ik dat ik het best ook zelf kon.
Ik was 13 jaar toen ik mijn eerste gedichten schreef en 16 toen ik vond dat het goed was. In 1988 verscheen mijn eerste gedicht: Ik heb veel geleerd vandaag, pa en in 1989 mijn eerste bundel, Postuum bericht aan mezelf, gesponsord door de Wase Begrafenissen uit Sint-Niklaas en voorgesteld op een kleine zolder boven het Centrum aan het Nicolaasplein.
De toon was gezet: dada. Experimenteel.

Had je geen complexen?
Helemaal niet. Ik deed vroeger vaak mee aan voordrachtwedstrijden, meestal met andermans werk. Mijn werk vond echter geen genade in wedstrijden. Te theatraal, te komisch. Dat vonden die rederijkertjes, die mensen met hun haast goddelijke ernst die echter vurige tongen missen.
Ik heb veel te danken aan mensen als Jelle Dierickx, die zowel met beeldende kunst als met poëzie bezig is, Helen White, Luc Fierens. In 2014 organiseerde ik het Eerste internationale Brusselse ondergrondfestival met een keur aan experimentele dichters aan wie ik hulde wou brengen. Sindsdien herhaal ik dit festival jaarlijks. Mijn leraren Nederlands hier in Sint-Niklaas waren ook een inspiratiebron voor mij. Van Steenwegen, Aerts en Anita Dablini, mijn lerares dictie.

Hoe verliep het ondertussen? Podia, boekjes?
In 2006 verscheen een bundeltje, Speelse ogen doven, in een vormgeving van Mario Vandermeulen. Deze had als afstudeerproject op de Academie voor Beeldende Kunst in Antwerpen een poëziefestival uitgedokterd, dat niet verder is geraakt dan een ontwerp. Hij combineerde dus beeldende kunst en poëzie. Daarnaast stuurde ik regelmatig gedichten die gepubliceerd werden op het online platform van NCRV in Nederland. Ik begon in het Engels te schrijven en werd gepubliceerd in academische tijdschriften in de Verenigde Staten. Ik viel daar in goede aarde en werd haast in elke editie gepubliceerd.
In 2014 verscheen mijn bundel Belgian Chocolate in New York, bij Three Room Press. De Nederlandse editie is ook ooit verschenen en daarna verdwenen toen de uitgever failliet ging. Onlangs verscheen in India mijn laatste bundel, There is blue, somewhere. Misschien verschijnt de Nederlandse versie ooit.

En de podia?
Dat is een wereldverhaal. In België stond ik op het podium bij Herman J. Claeys, de Muzeval, in Ruigoord bij Amsterdam op het festival ‘Vurige Tongen’. In 2000 verhuisde ik naar Brussel. In 2005 stond ik in Bulgarije op het oudste poëziefestival ter wereld, Struga fest, dat ontstaan is in 1961. Ineens stond ik daar als groentje tussen al die beroemde dichters maar ze namen me ernstig. De Belgische ambassadeur in Sofia, Philiph Beke, organiseerde een vergadering op de ambassade zodat ik antwoord kreeg op mijn vraag wat ik daar precies deed. Ineens was ik niet langer alleen. Sindsdien treed ik op in verschillende landen in verschillende werelddelen.
Zelf heb ik me ingezet voor de slampoëzie. Ik heb het Belgisch nationaal kampioenschap slam mee georganiseerd en momenteel doe ik hetzelfde op wereldvlak. Ik ben voorzitter van de organisatie van het wereldkampioenschap slam. Dit jaar zal het plaatsvinden in Antwerpen.

Wat brengt de toekomst?
Ik hoop mijn laatste bundel in het Nederlands te kunnen uitgeven. Verder ben ik bezig om de cyclus Cruxifix om te zetten in opera. Ik heb al een componist bereid gevonden, Marcelo Flores Laczano. Verder werk ik aan een nieuw boek.

Onderstaande gedichten komen uit Cruxifix.