door Jan Loogman
We besloten die dag niet meer te doen dan rondkijken in het plaatsje waar onze wandeling ons gisteren gebracht had. Onze knieën hadden rust nodig. Toch liepen we in de ochtend vijf kilometer om Menzies Castle te bezoeken. Een vlakke wandeling, dus we konden het aan. Terug in het dorp kochten we een veganbroodje, ook hier had de tijd niet stil gestaan. We wilden weg van de mensen en vonden een parkje waar we de bankjes bij de ingang voorbijliepen en voor we het wisten, klommen we alweer. Een waterval ruiste, maar erbovenuit hoorden we het gekraak van onze knieën. We hadden de mensen achter ons gelaten, hier konden we zitten en ons broodje eten. We keken om ons heen. Rechts van ons het klaterende water, voor ons uit de hellingen met berkenbomen. Om ons heen Robert Burns: Now simmer blinks on flow’ry braes,/ And o’er the crystal streamlet plays, / Come, let us spend the lightsome days / In the birks of Aberfeldie! Ja, zo’n dag was het, vol zon en licht op de steile hellingen met dichtbij de verkoeling van het water.
Verkwikt liepen we de volgende dag het dorp uit. Omhoog, omhoog, wat kan die knie ons schelen! Er kwamen uitzichten die ons vroegen te gaan zitten zonder iets te zeggen. Onze gesprekken werden langzaam /onze vragen beantwoordden we met kijken / naar de langzame wereld om ons heen // de dorpen en landerijen in de diepte / de vogels bijna verdwijnend in de hemel // we gingen zitten kijken naar deze prachtige / onverschilligheid van de wereld / naar de overbodigheid van onze vragen. Dat heeft Kopland geschreven en ik kan het woord ‘onverschilligheid’ plaatsen, dit heerlijke landschap is er zonder ons. Niettemin ervaar ik geen onverschilligheid, het landschap laat ons toe. Of zijn wij het die het landschap toelaten, door onze mond te houden, te stoppen met vragen?
Terug in Nederland lees ik als vanouds de kranten. Interviews, mensen die honderduit praten over fietsers, dirigenten, voetbalcoaches, zichzelf, hun zoons, hun dochters. Zwijg, denk ik. Ga naar buiten, zwijg en kijk. Gebruik je stem voor niets anders dan een eenvoudig liedje: Bonie lassie, will ye go, / Will ye go, will ye go? / Bonie lassie, will ye go, / To the birks of Aberfeldie?
foto’s © Jan Loogman
–