De jonge Zwolse uitgeverij d’jonge Hond durfde het aan een prestigieus kunstboek te maken met werk van twee relatief onbekende kunstenaars. Woordkunstwoord bevat gedichten van Rim Sartori en portretten, tekeningen en fotografiek van Ivo Winnubst. Naast de kwaliteit van de reproducties viel Joop Leibbrand de uitstekende typografische verzorging op.
Ik en mijn mensen van Dennis Gaens biedt volgens Joris Lenstra te veel van hetzelfde. Het zijn observaties, al dan niet nostalgisch, van een blanke jongen uit de Nederlandse middenklasse die veel heeft nagedacht, maar schrijft met een bombast die tenenkrommend is. Twee geslaagde gedichten bevat de bundel, niet meer.
Geert van Istendaels Sociale zekerheid en andere gedichten roept bij Wil Fraikin gemengde gevoelens op. Het begin van de bundel, waar Van Istendael zich sterk toont in het kleine en het anekdotische, is overtuigend. De langere, programmatische gedichten zijn wijdlopig, op het prekerige af en soms geschreven in haast vooroorlogs sociaal-democratisch jargon.
Toen Gerrit Komrij in 2000 de eerste Dichter des Vaderlands werd, initieerde hij de Sandwichreeks. Twintig bundels verschenen er, waarvan tien van debutanten, negen van vergeten dichters uit het verleden en als sluitstuk één deeltje, Bombast en larie, met ‘de 25 afschuwelijkste gedichten uit de Nederlandse literatuur’. Onder de titel Clubsandwich heeft Van Gennep in twee banden alle delen nu nogmaals uitgebracht. Bouke Vlierhuis ploegde ze door, las ook het latere werk van de debutanten en zag zich bevestigd in zijn voorkeur voor Hoorne, Belleman, Solvanger, Thies en Inghels als vijf bijzondere dichters en voor Helène Gelèns als een waar fenomeen.
Wil Fraikin boog zich over het foto- en gedichtenboek Anatomie van het slik, een project van Onno Kosters en Dick Groot. De grafisch vormgever van uitgeverij De Weideblik verdient volgens hem een lintje, maar over foto’s en gedichten is hij minder te spreken.