Gedichten

Een voorpublicatie uit de nieuwe bundel van Astrid Arns, 'Cascade'. De hele bundel gaat over relaties en onze onmacht voor het onvermijdelijk verlies dat ooit volgt. Met prachtige regels als ‘je schrijft met denkende hand / dat een buizerd op brede vleugels hangt boven de kroon van een eik. / In de krul van je letters, hunkering.’

Zijn deze dichters vergeten? Werk van Hélène Swarth, J.H. Leopold en Jacob Israël de Haan, gedichten die bij de ene lezer niets teweegbrengen en bij de ander alles, vol oude woorden waarvan de dichters hoopten dat zij anderen zouden inspireren. Hebben ze geleid tot iets van nu?

De gedichten van Karel Mortier dreigen voor altijd weg te glijden in de tijd. Een laatste maal wil hij ze graag besprenkeld zien met water, licht en leven. ‘We waren niet oud,’ dicht hij, ‘maar ondefinieerbaar / van einder tot einder / zoals van de golf / het roekeloze leven is.’ En ‘om op te stijgen en al te weten / wat er geweten moet.’

Een cyclus binnen een consequent schema met een soort haiku-energie die aanspreekt. Een opeenstapeling van beelden die je niet allemaal hoeft te begrijpen om ze blijvend mee te dragen, zoals ‘in een albasten offerschaal / legt hij in de nacht / een bloedende maan naast haar’ of ‘een scheerriem uit de golven trekken’ en dan dat ‘het meeuwt boven haar ogen’.

Zijn deze dichters vergeten? Werk van A.C.W. Staring, Jef Last en Dirkje Kuik. Eenlingen in hun tijd, andersdenkenden, wegbereiders voor volgende generaties met woorden en daden waarvan zij hoopten dat die anderen zouden inspireren. Hebben ze geleid tot iets van nu?

Zijn deze dichters vergeten? Werk van Maurice Gilliams, Simon Vestdijk en Richard Minne, beduimelde bundels, lang gekoesterde verwachtingen en woorden waarvan zij hoopten dat die anderen zouden inspireren. Hebben ze geleid tot de poëzie van nu?

Een cyclus met de naam 'Festival' en zinnen als ‘erboven waait /afzienbaar nog de hemel met ontaarde adem.’ Of ‘met echo’s van een heibels koorgezang’ en ‘de nacht / raast door de zatte hemel als een priemgetal.’ En ‘Tot aan de buitengrens van de gestolde golven / strekt het moment van nalicht en van kreukend gras.’ Vakmanschap van Jan-Paul Rosenberg.

Zijn deze dichters vergeten? Werk van Gaston Burssens, Jan Engelman en Nes Tergast. Van de laatste was het werk in hoge mate modern, maar Tergast deed niet mee aan modes. Hebben deze gedichten geleid tot de poëzie van nu?

‘Klare vrede op verwilderde weiden’, ‘roze karpers in sloten / golvend en paaiend over elkaar’, dat liever dan ‘snavels als haken / hakkend in de nesten met kuikens’. Een teken van leven van dichter Paul Roelofsen die zich op eigen kracht uit het moeras hijst met gelukkig heel veel verbeeldingskracht, naar een brug die er nooit lag.