Gedichten

Sobere, mooie gedichten van Hans Krüse. Ondanks de karigheid met woorden neemt hij ons als lezer mee, we zijn op de plekken die hij beschrijft. Daar waar het gaat sneeuwen, waar dicht opeengepakte zwarte figuren bij hun gat in het ijs staan, bij de man die met zijn vinger in het zand schrijft, of daar waar de oeverzwaluwen vliegen.

Romain John van de Maele maakte in reactie op de column 'From the river to the sea ...' van Marc Bruynseraede van 13 januari jl. het volgende gedicht.

Met prachtige regels als ‘De regie in handen van wat niet verkeerd begrepen mocht: / geen figurant speelde ooit wie werelds en veelzeggend was’ is Abel Dossche een behoedzame dichter, origineel, teder, relativerend, samenvattend en wijzend op het magische in onze alledaagse dingen. Een gedicht zoekt jou op en vindt je uiteindelijk in al zijn woorden.

Niet gewoon een oude man op een racefiets (zijn woorden) maar een dichter die zijn route in kaart brengt door alles te noteren. Met humor en een beetje weemoed, relativerend, puntig, een gevecht tegen de tijd, maar steeds weer door, de bochten scherp.

Zijn deze dichters vergeten? Werk van Tsjêbbe Hettinga, Arend Serné en P.C. Koning. Randstedelingen en vrijbuiters, eilandbewoners en kluizenaars, reizigers en thuisblijvers. Ze wilden gehoord worden maar streefden geen bewondering na. Ze waren en zijn inspirerend en ontroeren tot op heden.

Kerstwens!

Zijn deze dichters vergeten? Werk van Adriaan Jaeggi, Derrel Niemeijer en Martijn Teerlinck. Te jong gestorven, dwarse talenten, helden ieder op hun eigen manier. Muzikale einzelgängers, onnavolgbaar? Hebben hun optredens en hun poëzie geleid tot navolging?

Zijn deze dichters vergeten? Werk van B. Roest Crollius, Han G. Hoekstra en Ellen Warmond. Schijnt hun leven tussen de regels? Weerspiegelen hun daden in hun gedichten? Wat betekenen hun woorden nu nog? Hebben zij de huidige dichters geïnspireerd?

In de gedichten van Enno de Witt gebeurt er tenminste iets, zelfs de dagelijkse boodschappen worden opgeruimd. Met zinnen als ‘de kieren in het dak / gedicht met pek en stro, zoete geur / van hooi in de winterstal sluit de kille / vriesmist buiten en in onze verknoopte / wol hoeden wij warmte en vergetelheid.’ En dat is een bijzonder prettige bezigheid.