Meandermagazine

Zijn deze dichters vergeten? Werk van Anthonie Donker, Eric van der Steen en Mischa de Vreede, gedichten uit 1947, 1955 en 1957, woorden waarvan zij hoopten dat die anderen zouden inspireren. Hebben ze geleid tot de poëzie van nu?

In ‘Brandende kevers’ heeft Tomas Lieske zelf een keuze gemaakt uit eigen werk. Aede de Jong merkt op dat de bundel minder dient als verzameld werk, omdat de gedichten hernomen zijn. Over de thematiek van Lieskes poëzie zegt hij: ‘’Die is verrassend zwaar voor iemand die een derde van zijn oeuvre als ‘sterke verhalen’ betitelt.’’

Elke vakantie eindigt. Eenmaal thuis leest Jan Loogman als vanouds de kranten. ‘Interviews, mensen die honderduit praten over fietsers, dirigenten, voetbalcoaches, zichzelf, hun zoons, hun dochters. Zwijg, denk ik. Ga naar buiten, zwijg en kijk. Gebruik je stem voor niets anders dan een eenvoudig liedje: Bonie lassie, will ye go, Will ye go, will ye go?’

Met zinnen als ‘Terwijl ze zich knopen in de ogen naait / Haar naden met losse eindjes dicht’ is dit vierluik ‘Huis, tuin, keuken’ alles behalve huishoudelijk. Het vloeit, raakt, neemt ons mee. ‘Daar / Waait de wind zonder jas / Wat zal hij het koud hebben / Buitengesloten in de tuin’. De dichter dekt ons liefdevol toe.

Filip Rogiers debuteert als dichter met de bundel ‘Nagenoeg’. Douwe Wilts vindt dat de poëzie afstanden overbrugt: ‘In tijden van polarisatie laat Rogiers zien dat de twee kampen, de fatsoenlijken en de onfatsoenlijken in taal één kunnen zijn.’

Taal is geen vaste materie is maar leeft. Meer dan een zoektocht is het een weg die dichter Monica Boschman gaat. Alles komt via haar hoofd, hart en handen op het papier, misschien wordt het daarmee een deel van haar levensgeschiedenis. Met poëzie gaat de taal onderhuids. Verbeeldingskracht is een vitaal deel van haar.